ഉത്തരങ്ങളില്ലാത്ത ചോദ്യങ്ങൾ .....

നമ്മൾ കേൾക്കുവാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഉത്തരം ലഭിക്കാതിരുന്നിട്ടും ആ ഉത്തരങ്ങൾ കേൾക്കുവാൻ സാധിക്കുമെന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ ചില ചോദ്യങ്ങൾ നമ്മൾ വീണ്ടും വീണ്ടും ആവർത്തിക്കുമ്പോൾ ആ ചോദ്യങ്ങൾ ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടായി മാറുന്നത്‌ അത്‌ പല ആവർത്തി കേൾക്കേണ്ടി വരുന്ന ആൾക്കായിരിക്കും ല്ലേ!!! 

ചിലപ്പോൾ ആ ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിക്കുവാതിരിക്കാനുളള ഉത്തരങ്ങൾ ആ മറുപടിയിൽ തന്നെയുണ്ട്‌..... അത്‌ മനസ്സിലാക്കുവാനുളള ബുദ്ധിയും വിവേകവും നമുക്കുണ്ടെങ്കിൽ കൂടിയും എവിടെയോ നേരിയയൊരു പ്രതീക്ഷ ഹൃദയത്തിൽ സൂക്ഷിച്ചുകൊണ്ട്‌ ആ ചോദ്യങ്ങൾ ആവർത്തിക്കപ്പെടുന്നു.... നിരാശയാണു അതിന്റെ ഫലമെന്നറിയാമെങ്കിൽ കൂടിയും....

മറ്റൊരാൾക്ക്‌ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാക്കുന്ന ആ ചോദ്യങ്ങൾ നമ്മൾ അവസാനിപ്പിക്കുമ്പോൾ അവസാനം ആ ചോദ്യങ്ങളേ ഇല്ലാണ്ടാകുന്നു .... ഒരു പക്ഷേ അത്‌ മറ്റൊരാളിൽ ഉണ്ടാക്കുന്ന ആശ്വാസം എത്ര വലുതായിരിക്കും ല്ലേ!!! .... 

ഒരു സ്വപ്നത്തിന്റെ ബാക്കി പത്രം!

ഇന്ന് ഫെബ്രുവരി ഇരുപത്‌....

ഈ ദിവസത്തിന്റെ പ്രത്യേകതകൊണ്ടായിരിക്കാം രാവിലെ തന്നെ നിദ്ര എന്നെ വെടിഞ്ഞ്‌ ഒരു പുതിയ പ്രഭാതത്തെ വരവേറ്റു. അന്ധകാരത്തിന്റെ നേരിയ മേലാപ്പ്‌ പ്രകൃതി അപ്പോഴും പുതച്ചിരുന്നു. സമയം നോക്കുവാനായി മൊബെയിൽ കൈയ്യിലെടുത്തപ്പോൾ എന്റെ കണ്ണുകൾ ആദ്യം കണ്ടത്‌ ഫെബ്രുവരി ഇരുപത്‌ എന്ന ദിവസമാണു. പെട്ടെന്നെ തന്നെ മനസ്സ്‌ ആ ദിവസത്തിന്റെ പ്രത്യേകതയെക്കുറിച്ചോർത്തു. ഞാൻ പതിയെ കട്ടിലിൽ കിടന്നു കൊണ്ട്‌ കർട്ടൻ ഒന്ന് ചെറുതായി പൊക്കിവെച്ചു. മനസ്സിൽ മിന്നി മാഞ്ഞ ഓർമ്മകളെ പുൽകി അനന്തമായിക്കിടക്കുന്ന ആകാശത്തിലേക്ക്‌ നോക്കി കട്ടിലിൽ അങ്ങനെ വെറുതെ കിടന്നു. ആകാശത്ത്‌ ചെമ്മാനം പടരുന്നത്‌ ഞാൻ കണ്ടു. ആ ചെമ്മാനം പ്രഭാതസൂര്യൻ പ്രകൃതിയുടെ നെറുകയിൽ ചാർത്തിയ സിന്ദൂരമായി എനിക്ക്‌ തോന്നി. എന്റെ മനസ്സും ശരീരവും ആത്മാവും മൂന്ന് വർഷം പുറകിലേക്ക്‌ സഞ്ചരിച്ചു.

മൂന്ന് വർഷങ്ങൾക്ക്‌ മുൻപ്‌ ഇതുപോലൊരു ഫെബ്രുവരി ഇരുപത്‌ എന്ന ദിവസത്തിലെ പ്രഭാതം പൊട്ടിവിടർന്നത്‌ ഒരു സ്വപ്നത്തിന്റെ അകമ്പടിയോട്‌ കൂടിയായിരുന്നു. നിരാശയുടേയും, ദുഃഖത്തിന്റേയും, അന്ധകാരത്തിന്റേയും പടുകുഴിയിൽ മുങ്ങിത്താണിരുന്ന എന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക്‌ പ്രതീക്ഷയുടെ നാളങ്ങളുമായി ആ സ്വപ്നം കടന്നു വന്നപ്പോൾ ഞാനറിയാതെ തന്നെ എന്റെ ജീവിത്തിൽ ഒരു വഴിത്തിരിവിനു തുടക്കം കുറിക്കുകയായിരുന്നു ആ പ്രഭാതം. പിന്നീട്‌ ജീവിതത്തിൽ എഴുതിച്ചേർത്ത അനുഭവങ്ങൾ, എന്റെ വ്യക്തിത്വത്തിനു അനുഭവിച്ചറിയുവാൻ കഴിഞ്ഞ എന്നിലെ മാറ്റങ്ങൾ, എന്നിലെ സ്ത്രീത്വത്തെ, എന്നിലെ മാതൃത്വത്തെ, എന്നിലെ പ്രണയത്തെ ഞാൻ പുൽകിയ നിമിഷങ്ങൾ... എന്റെ അസ്ഥിത്വത്തെ അഭിമാനത്തോടെ തല ഉയർത്തിപ്പിടിച്ച്‌ നിർത്തുവാൻ എന്റെ ജീവിതം എന്നെ പ്രാപ്തയാക്കിയ വർഷങ്ങൾ... എല്ലാം ഒരു സ്വപ്നത്തിന്റെ ബാക്കി പത്രം...

സ്വപ്നത്തെ പുൽകിയുണർന്ന പ്രഭാതത്തെ ഞാൻ ഒരു കാപ്പികുടിച്ചു കൊണ്ട്‌ ഒന്ന് ഉഷാറാക്കി. പിന്നീട്‌ പതിയെ മനസ്സ്‌ എഴുത്തിന്റെ ലോകത്തിൽ വിലയം പ്രാപിച്ചു. എഴുതിക്കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ അത്തിമരത്തിൽ അത്തിപ്പഴം തിന്നുവാൻ വന്ന കിളികളുടെ കിളിക്കൊഞ്ചൽ കേട്ടു. ആ കിളിക്കൊഞ്ചൽ എന്നെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചത്‌ എന്റെ പ്രഭാത സവാരിയെക്കുറിച്ചായിരുന്നു. പിന്നീട്‌ എഴുത്തവസാനിപ്പിച്ച്‌ നടപ്പിനായി ഒരുങ്ങി. വെളിയിൽ നല്ല തണുപ്പുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാലും പതിയെ ഒരു പാട്ട്‌ കേട്ട്‌ ഞാൻ നടക്കുവാൻ തുടങ്ങി. വഴിക്കും ചുറ്റും പടർന്നു പന്തലിച്ചു നിൽക്കുന്ന മരങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ നടന്നപ്പോഴും എന്റെ മനസ്സിൽ മുഖരിതമായ വാചകം ഒന്ന് മാത്രമായിരുന്നു.... " എല്ലാം ഒരു സ്വപ്നത്തിന്റെ ബാക്കി പത്രം....."

സ്വപ്നം!

ഞാനും കണ്ടു ഒരു സ്വപ്നം...

വെറുതേയൊരു സ്വപ്നം...

വർണ്ണങ്ങളാൽ നിറഞ്ഞൊരു സ്വപ്നം...

യുഗാന്തരങ്ങളുടെ കാത്തിരിപ്പിൽ 

നെയ്തു തീർത്തൊരു സ്വപ്നം...

എന്റെ പ്രണയത്താൽ 

ചാലിച്ചെഴുതിയൊരു സ്വപ്നം...

ആരും കാണാത്ത, ആരും കേൾക്കാത്ത, 

ആരും അറിയാത്തൊരു സ്വപ്നം...

എന്റെ ചിരിയിൽ ഒളിപ്പിച്ചൊരു സ്വപ്നം ...

എന്റെ കണ്ണുനീരിൽ കുതിർന്നൊരു സ്വപ്നം...

എന്നിലെ കാമത്തെ പുൽകിയൊരു സ്വപ്നം...

എന്റെ സ്ത്രീത്വത്തെ ഞാനറിഞ്ഞൊരു സ്വപ്നം...

ആ സ്വപ്നം നിന്നിൽ പൂർണ്ണത തേടിയപ്പോൾ,

അപൂർണ്ണമായത്‌ എന്നിലെ സ്വപ്നം....

കാർത്തിക....

ബ്ലോഗുകൾ

2013-ൽ ആണു ഞാൻ ബ്ലോഗ്‌ തുടങ്ങുന്നത്‌. അതിൽ എന്തെങ്കിലും എഴുതുവാൻ തുടങ്ങുന്നത്‌ 2014-ൽ. ബ്ലോഗെഴുത്ത്‌ ഒരു ശീലമാക്കിയത്‌ 2015-ൽ. പക്ഷേ എല്ലാ ബ്ലോഗർമാരെയും പോലെ ആദ്യത്തെ ആവേശം വരും വർഷങ്ങളിൽ കണ്ടില്ല. അപ്പോ ഞാൻ മറ്റുളള ബ്ലോഗുകൾ സന്ദർശിച്ചപ്പോൾ എല്ലാവരും തുടക്കത്തിൽ ധാരാളം പോസ്റ്റിടുകയും പിന്നീട്‌ ബ്ലോഗിൽ നിന്ന് തന്നെ അപ്രത്യക്ഷമായിരിക്കുന്നതായും കണ്ടു. സാഹചര്യങ്ങളും, തിരക്കുകളും, പ്രാരാബ്ദങ്ങളുമൊക്കെയായിരിക്കാം കാരണങ്ങൾ. ഇതെല്ലാം കണ്ടപ്പോൾ എന്റെ മനസ്സിലേക്ക്‌ വന്നത്‌ ഇനി ഞാനും എന്നെങ്കിലും ഈ ബ്ലോഗുകളുടെ ലോകത്തു നിന്നും അപ്രത്യക്ഷമാകുമോയെന്ന ചിന്തയാണു. ആർക്കറിയാം! എല്ലാം ഒരു തോന്നലുകളല്ലേ .... 

ജീവിതം മുൻപോട്ട്‌ നയിക്കുന്ന വഴികളിൽ എന്റെ എഴുത്തുകൾ അന്യം നിന്നാൽ ഒരു പക്ഷേ ഞാനെന്ന വ്യക്തിയും ആത്മാവുകൊണ്ടെങ്കിലും മരിച്ചിരിക്കും. ഒരു പാടെഴുതാൻ സാധിച്ചില്ലെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും എന്റെ ബ്ലോഗിൽ കുറിക്കണം. കാലം കടന്നുപോകുമ്പോൾ ജീവിതത്തിന്റെ സായാഹ്നങ്ങളിൽ വീണ്ടു വീണ്ടും വായിച്ച്‌ ഓർമ്മകളെ അയവിറക്കുവാൻ സാധിക്കുമല്ലോ! അങ്ങനെ ഓർമ്മകളേയും അയവിറക്കി ഒരു കട്ടൻ കാപ്പിയും കുടിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ വീണ്ടുമെന്തെങ്കിലുമൊക്കെ എഴുതുവാൻ തോന്നിയാൽ.... ആ ഓർമ്മകളും അനുഭവങ്ങളുമെല്ലാം ഓരോ പുസ്തകങ്ങളായി പിറവിയെടുത്താൽ ..... എല്ലാം വിധിപോലെ.... അതുകൊണ്ട്‌ ബ്ലോഗുകൾ എഴുതുവാൻ തുടങ്ങിയവരും, എഴുത്ത്‌ നിർത്തിയവരും, എഴുതിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നവരും, ഇനി ബ്ലോഗ്‌ തുടങ്ങുവാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന എല്ലാവരോടുമായി ... എഴുതുക ... എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ.... നിങ്ങളുടെ ഉളളിലെ സർഗ്ഗവാസനകൾക്ക്‌ ചിറകുകൾ നൽകി ഉയരങ്ങൾ താണ്ടുവാൻ നിങ്ങൾ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുക.

എല്ലാവർക്കായും സമയം കണ്ടെത്താൻ നമ്മൾ തത്രപ്പെട്ട്‌ പരിശ്രമിക്കും. എന്നാൽ സ്വന്ത ആത്മാവിനും, മനസ്സിനും എന്തു വേണമെന്ന് ഒരിക്കൽ പോലും ആരും ചിന്തിക്കാറില്ല. ഇരുപത്തിനാലു മണിക്കൂർ സമയത്തിൽ കുറഞ്ഞത്‌ ഒരു പതിനഞ്ചു മിനിട്ട്‌ നമ്മൾക്കായി മാറ്റി വെക്കുക. ആ സമയത്ത്‌ നമ്മൾക്ക്‌ ഏറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെട്ട ഏതെങ്കിലുമൊരു കാര്യം നിർവഹിക്കുക. 

Satisfying your self with mindful actions create a powerful and positive personality within you. You don't need to go in search of something to full fill your soul. Instead, find some quiet time exclusively for you to inspire your inner spirit with your creative mind. Creativity always can emerge wonders in oneself. You become confident and self motivated. 

കാലം മാത്രം സാക്ഷി!!!

ഒരു വേള ഞാൻ നീയായിരുന്നെങ്കിൽ

നീ ഞാനായിരുന്നുവെങ്കിൽ,

കാലം നിനക്ക്‌ മുൻപിൽ തുറക്കുന്ന

 വാതായനങ്ങൾക്ക്‌, നീ കേൾക്കാത്ത 

എന്നിലെ നോവിന്റെ വിങ്ങലുകൾ

നിനക്ക്‌ കേൾക്കുമാറാകുമായിരുന്നു.

ആ നോവിൽ ഞാനെന്ന വ്യക്തിത്വത്തിന്റെ

നിസ്സഹായതയെ നീ കാണുമാറാകുമായിരുന്നു.

എന്റെ ശരികളും തെറ്റുകളും 

നീ അറിയുമാറാകുമായിരുന്നു.

എന്നിലെ എന്നെ നീ അറിയുമ്പോൾ 

എന്റെയീ ജന്മത്തിൻ കർമ്മങ്ങൾക്ക്‌ 

നീ സാക്ഷിയാകുമ്പോൾ 

ഞാനെന്ന അസ്ഥിത്വത്തെ നീയും

 നെഞ്ചിലേറ്റുമെന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു....

അവിടെ നീയെല്ലാം ക്ഷമിക്കുമെന്നും ഞാൻ 

വിശ്വസിക്കുന്നു!!!

മൂന്നു നാലു ദിവസത്തെ മാനസിക സംഘർഷത്തിനൊടുവിൽ മനസ്സിനെ തിരികെ പിടിക്കുവാൻ ഞാൻ പോയി നിന്റെ പുസ്തകങ്ങളുടെ ലോകത്തേക്ക്‌. രാവിലെ പോയി ചെടികൾക്കൊക്കെ ജീവജലം നൽകി അവരെ ഉഷാറാക്കി. പിന്നെ എന്നെ ഏൽപ്പിച്ച കടമകളുടെ ലോകത്തേക്ക്‌ ഞാൻ പ്രവേശിക്കുന്നതിനു മുൻപ്‌ മനസ്സിനെ ഒന്നു തിരികെ പിടിക്കേണ്ടതായിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. അപ്പോൾ നിങ്ങൾക്ക്‌ രണ്ടു പേർക്കും പ്രിയപ്പെട്ട നിങ്ങളുടെ എഴുത്തുപുരയിലേക്ക്‌ കയറി. ആ മുറിക്ക്‌ വളരെ പോസിറ്റിവിറ്റിയുണ്ട്‌. കുറേ നേരം നിലത്ത്‌ കാർപ്പെറ്റിലിരുന്നു ചിന്തകളുടെ ലോകത്തേക്ക്‌ എന്നെ സ്വതന്ത്രമാക്കി. ആ ചിന്തകൾ എന്നെ കൂട്ടിക്കൊണ്ട്‌ പോയത്‌ നീ എനിക്ക്‌ അയച്ചു തന്ന നിന്റെ ഡയറിക്കുറിപ്പുകളിലേക്കായിരുന്നു. നിന്റെ പ്രണയവും, നിന്റെ സ്വപ്നങ്ങളും, നിന്റെ ജീവിതവും, നിന്റെ കുറുമ്പും, നിന്റെ പരാതികളും അങ്ങനെ ഈ ജന്മത്തിൽ നീ എഴുതിവെച്ച, ഞാനുമായി നീ പങ്കുവെച്ചിട്ടുളള എല്ലാ കുറിപ്പുകളും എന്നെ വിവിധ മാനസികാവസ്ഥയിലൂടെ യാത്ര ചെയ്യിപ്പിച്ചു. പതിയെ മനസ്സിന്റെ താളം എഴുത്തിന്റെ ലോകത്തിൽ വിലയം പ്രാപിച്ചു.

എഴുതുവാൻ ബാക്കിവെച്ചത്‌, പറയുവാൻ ബാക്കിവെച്ചതെല്ലാം അക്ഷരങ്ങളായി പിറവിയെടുത്തു.

ആ ഓർമ്മകൾക്ക്‌ കൂട്ടായി എന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നുതിർന്ന കണ്ണുനീർ തുളളികളും ഉണ്ടായിരുന്നു... ആ കണ്ണുനീർ തുളളികൾക്ക്‌ പറയുവാനുളളതെല്ലാം ഈ പ്രപഞ്ചത്തിൽ ലയിച്ചു ചേർന്നു. എല്ലാം കാണുന്ന, എല്ലാം അറിയുന്ന പ്രകൃതിക്കും,സർവ്വേശ്വരനും മാത്രമായി വിധിക്കപ്പെടുവാൻ. അത്‌ ചിലപ്പോൾ എന്റെ ഈ ജന്മത്തിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ നിസ്സഹായതയായിരിക്കും... സഖീ... നിന്നിലെ നന്മയെ മാത്രമേ ഞാൻ നോക്കിക്കണുന്നുളളൂ... നിന്നിലെ നിന്നെ പൂർണ്ണമായും അറിയുന്നവർ, നിന്നെ ശരീരം കൊണ്ടും, മനസ്സു കൊണ്ടും, ആത്മാവുകൊണ്ടും മനസ്സിലാക്കിയ ആൾ ഈ ലോകത്തിലുണ്ടാവാം... പക്ഷേ ഞാനറിഞ്ഞ നിന്നിലെ നിന്നെ ആരും അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവില്ല..... എവിടെയിക്കെയോ ആരും കാണാതെ നീ സൂക്ഷിക്കുന്ന നിന്റെ കണ്ണുനീർ തുളളികളെ ആരും അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവില്ല.... അവയിലെല്ലാം ഞാൻ എന്റെ പ്രതിഫലനം കാണുമ്പോൾ .... നിന്റെ ജീവിതം തന്നെ എന്നിലൂടെ പുനരാവിഷ്കരിക്കപ്പെടുമ്പോൾ ഞാൻ നീയാണെന്നും, നീ ഞാനാണെന്നും ഈ ജീവിതം വീണ്ടും വീണ്ടും എന്നോട്‌ ഉറക്കെ തന്നെ പറയുന്നു..... കാലം മാത്രം സാക്ഷിയാകുന്ന ജീവിതം!!!