ജീവിതത്തിൽ ചിലപ്പോഴൊക്കെ നമ്മൾ ഒരുപാടിഷ്ടപ്പെടുന്ന ഒരാളുടെ സാമീപ്യം നമ്മൾ ആഗ്രഹിക്കാറുണ്ട്‌.... ചിലപ്പോൾ മനസ്സിൽ പ്രണയം നിറയുമ്പോൾ... അല്ലെങ്കിൽ നമ്മുടെ മനസ്സിൽ ആരോടും പറയാതെ ആർത്തിരമ്പുന്ന നോമ്പരങ്ങളെ മറന്ന് എവിടെയോ നഷ്ടപ്പെട്ട മനസ്സിനെയൊന്ന് തിരികെ പിടിക്കുവാൻ .... ആ വ്യക്തിത്വങ്ങളുടെ നന്മയാലോ, അവരിൽ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന പോസിറ്റിവിറ്റിയാലോ നമ്മളിറിയാതെ തന്നെ നമ്മിലേക്ക്‌ ഒരു സമാധാനത്തിന്റെ കണങ്ങൾ പ്രവഹിക്കുന്നു... ആ ഒരനുഭവം ജീവിതത്തിൽ അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞിട്ടുളള ചില സുഹൃത്തുക്കളെ എനിക്കറിയാം....
പക്ഷേ ജീവിതത്തിന്റെ ഒരു ഘട്ടത്തിൽ ആ വ്യക്തിത്വങ്ങളുടെ സാമീപ്യവും നമ്മൾക്ക്‌ അന്യമാകുന്ന ചില നിമിഷങ്ങളുണ്ട്‌.... അതൊരിക്കലും അവരുടെ കുറവുകൾക്കൊണ്ടല്ല, നമ്മുടെ ആഗ്രങ്ങളുടെ ആധിക്യം കൊണ്ടെന്ന് ഞാൻ പറയുവാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു... നാം നമ്മളെ ഏറ്റവും കൂടുതൽ അടുത്തറിയുന്ന നിമിഷങ്ങൾ .... തികച്ചും ഏകാന്തമായ നിമിഷങ്ങൾ....
തനിയെയുളള യാത്രകൾ.... ഏതെങ്കുലുമൊരു റെസ്റ്റോറെന്റിന്റെ ഒരു കോണിൽ പുറം കാഴ്ച്ചകളുടെ മനോഹാരിതയിൽ എന്നെ തേടിയെത്തുന്ന കൊച്ചു കൊച്ചു നല്ല നിമിഷങ്ങൾ.... ആ നിമിഷങ്ങൾക്ക്‌ കൂട്ടായി ഞാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന ഭക്ഷണത്തൊടൊപ്പം ഞാൻ തനിയെ ചിലവഴിക്കപ്പെടുന്ന നിമിഷങ്ങൾ... ഇപ്പോൾ അങ്ങനേയും ഞാനെന്റെ ജീവിതത്തെ ശീലിപ്പിച്ചു.... ആരുടേയും സമയങ്ങളെ കടമെടുക്കാതെ, ആരേയും എന്റെ സ്വാർത്ഥ ആവശ്യങ്ങൾക്കായി ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാതെ ഒരു ജീവിതം....
I know when I step back my feet,
You will be blessed with ample of time
With Your loved ones and dearest....
I don't want to steel Your blessings
with my presence....
With my selfishness...
And with my unfortunate existence.....
It doesn't mean that I am walking out of Your life...
It conveys that I hold You in my life through my prayers,
Through my mysterious presence
With immense Love and affection..
