15.02.2019

With Love 

KARTHIKA...

5.1.2019

When I try to occupy in everyone's space...

Consciously, forgetting the needs of my own Self...

At times,I do long for an acknowledgement -

 in terms of Love and Respect,

With the knowledge that I don't receive it from you..

At the end, I find a peaceful self in my silence,

Leaving everything into the hands of destiny

24.12.2018

I always love to follow your imprints, 

When I witness your goodness 

Through your small and beautiful gestures 

Towards certain people who really deserve

 A sort of acknowledgement and happiness-

in their life through a special person like You.... 

Love You for being a Beautiful Soul....

07.12. 2018

Your acknowledgement certainly makes me empowered, 

But it always leaves Your signature in my achievements....

Your repudiation always leaves me void,

 But there I mark my own signature 

with my positivity and confidence...

At the end, I survive on any circumstances, 

Leaving a note on my Life that -

I love My Life for several reasons... 

Karthika...

30.11.18

എല്ലാം അമൂല്യമാണെനിക്ക്‌ നിന്റെ മൗനം പോലും...

മറുപടികളില്ലാതെ വാചാലമായ വാക്കുകൾ

 അനാഥത്വത്തെ പുൽകുമ്പോൾ,

 എന്റെ വാക്കുകൾ എന്നോട്‌ പറയും 

നിന്റെ വാചാലതയേക്കാൾ എത്രയോ മഹത്തരമാണു 

നിന്നിലെ നിന്നെ അറിയുന്ന ആ മൗനം!!

ആ മൗനത്തെ മാനിക്കുവാൻ 

 നിന്നിലെ വാചാലതയെ

 നിനക്ക്‌ മാത്രം നീ കേൾക്കുമാറാക്കൂ....

അവിടെ എല്ലാം ശുഭം!!!

04.11.2018

ചില നേരങ്ങളിൽ തനിച്ചിരിക്കുവാൻ ഒരു പാട്‌ ഇഷ്ടമാണെനിക്ക്‌.... മനസ്സിൽ ഒരുപാട്‌ ആകുലതകൾ നിറയുമ്പോൾ... ഏതെങ്കിലുമൊരു സമസ്യക്കൊരുത്തരം തേടേണ്ടുമ്പോൾ.... അല്ലെങ്കിൽ എവിടെയോ നഷ്ടപ്പെട്ട എന്റെ മനസ്സിന്റെ താളത്തെ വീണ്ടെടുക്കുവാൻ...

ജോലിയും, കുഞ്ഞിന്റെ ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളും, എന്നിൽ നിഷിപ്തമായിരിക്കുന്ന കടമകളും എപ്പോഴും തനിച്ചിരിക്കേണ്ട നിമിഷങ്ങളെ എന്നിൽ നിന്ന് കവർന്നെടുക്കാറാണു പതിവ്‌....

ജീവിത യാത്രയിൽ ആ നിമിഷങ്ങൾ വല്ലപ്പോഴും എന്നെ തേടി വരുന്നത്‌ ഈ ലോകം ഉറങ്ങുമ്പോഴാണു..... നിശയും പ്രഭാതവും പരസ്പരം സംഗമിക്കുന്ന മൂന്നാം യാമങ്ങളിൽ എന്റെ നിദ്ര എന്നെ കൈവെടിയുമ്പോൾ ഞാൻ എനിക്കുവേണ്ടി, എന്റെ ആത്മാവിനു വേണ്ടി കുറച്ച്‌ നിമിഷങ്ങൾ കണ്ടെത്തും ... കട്ടിലിൽ നിന്നെണീറ്റ്‌ സോഫയിൽ പോയിരുന്ന് മനസ്സിനെ സ്വതന്ത്രമായി അങ്ങ്‌ വിടും...

  ആ യാത്രയിൽ ഞാൻ തേടുന്ന ഉത്തരങ്ങൾ എനിക്ക്‌ വഴികാട്ടും... മനസ്സിനേറ്റ മുറിവുകളെ സ്നേഹത്തിന്റെ സ്വാന്തനം കൊണ്ട്‌ ഞാനുണക്കും... എന്റെ ആത്മാവിന്റെ ആഴങ്ങളിൽ നിന്ന് എന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങൾ .... എന്റെ അക്ഷരങ്ങൾ പിറവിയെടുക്കും... എല്ലാം ശുഭമായിയെന്ന് തോന്നാമെങ്കിലും അതല്ലാ എന്റെ ജീവിതം.....

 ഞാൻ തനിച്ചിരിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന നിമിഷങ്ങൾക്കും ഞാൻ വില കൊടുക്കുന്നുണ്ട്‌.... എന്റെ ഭർത്താവിനു .... എല്ലാ കടമകളും നിർവ്വഹിച്ച്‌ ആർക്കും ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഉണ്ടാക്കാതെ ഞാൻ ചിലവഴിക്കുന്ന നിമിഷങ്ങൾ തുടങ്ങുന്നത്‌ ആ വ്യക്തിയുടെ പരാതികളിലൂടെയും, കുറ്റപ്പെടുത്തലുകളിലൂടെയുമാണു..... രാത്രി ഞാൻ ഉണർന്നിരിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചുളള പരാതി.... എഴുതുന്നതിനെക്കുറിച്ചുളള പരാതി.... പിന്നെ ഒരു വ്യക്തിയുടെ സ്വകാര്യതയെ അപമാനിച്ചുകൊണ്ടുളള പരിഹാസം.... അങ്ങനെ ഒരു വഴക്കിലൂടെയാണു എന്റെ സ്വകാര്യ നിമിഷങ്ങൾ തുടങ്ങുന്നത്‌.... 

ഇതാണു ജീവിതം .... ചെറിയ ചെറിയ പിണക്കങ്ങളും ഇണക്കങ്ങളും ജീവിതത്തിൽ സാധാരണമാണു.... പക്ഷേ ഒരാളുടെ വ്യക്തിത്വത്തെ മറ്റൊരാൾ ബഹുമാനിക്കാതെ വരുമ്പോൾ, അവരുടെ അവകാശങ്ങളെ നിഷേധിക്കുമ്പോൾ അത്‌ എത്രമാത്രം മുറിവാണു ഒരു വ്യക്തിയിൽ സൃഷ്ടിക്കുന്നത്‌.... എല്ലാം എല്ലാവർക്കും അറിയാമെങ്കിലും അഹമെന്ന ഭാവം എവിടേയും മുൻപിട്ട്‌ നിൽക്കുന്നു......

എല്ലാം അവസാനിക്കുവാൻ, 

എല്ലാം അവസാനിപ്പിക്കുവാൻ ഒരു നിമിഷം മതി.... 

കേവലം ഒരു നിമിഷം...

 ഇതിന്റെ പൊരുൾ ആത്മഹത്യയായി തർജ്ജിമ ചെയ്യരുത്‌...

 ആത്മഹത്യയേയ്ക്കാൾ മനോഹരമായ എന്തെല്ലാം കാര്യങ്ങൾ 

നമ്മുടെ ജീവിതത്തിലുണ്ട്‌.... 

ആ തീരുമാനങ്ങളാൽ ഈ മനോഹരമായ ജീവിതത്തെ പുൽകുക ...

ആത്മഹത്യയെന്നത്‌ എന്റെ പൂർണ്ണ പരാജയമല്ലേ!!

എന്റെ വിജയങ്ങളെ പുൽകേണ്ട ഞാൻ,

ആ പരാജയത്തെ എന്തിനു വരിക്കണം !!!

എന്തിനാണീ പ്രണയം .....

എന്തിനാണീ ദേഷ്യം!!!

എന്തിനാണീ നിരാശ!!!

എന്തിനാണീ നിസംഗത!!

എന്തിനാണീ വിരഹം!!!

എന്തിനാണീ വേദന!!!

എന്തിനാണീ മൗനം!!!

എന്തിനാണീ ആസക്തി!!!

എല്ലാം തുടങ്ങുന്നതും,

അവസാനിക്കുന്നതും,

നിന്നിലാകുമ്പോൾ, 

എന്തിനാണീ പ്രണയം.....

ഒരുപാടാശിച്ച്‌ കാത്തിരുന്ന നിമിഷങ്ങൾ-

നിന്റെ മൗനത്തിൽ കൊഴിഞ്ഞു വീണപ്പോൾ, 

പറയാൻ ബാക്കിവെച്ചതെല്ലാം ഒരു ചെറു നോവോടെ 

ഹൃദയത്തിൽ തന്നെ ഞാൻ സൂക്ഷിച്ചു.... 

പിന്നേയും ആ മൗനം തുടർന്നപ്പോൾ, 

ഒരു വിളിപ്പാടകലെ,
നിന്റെ ശബ്ദത്തിനു കാതോർത്തിരുന്ന എനിക്ക്‌ 

നിന്റെ ശൂന്യതയെ യാഥാർത്ഥ്യമായി അംഗീകരിക്കേണ്ടി വന്നു....

എന്റെ ജീവിതം കൊണ്ട്‌ നിനക്ക്‌ നഷ്ടപ്പെടാൻ ഒന്നുമില്ലാ.... 

നേടുവാനും ഒന്നുമില്ലായെന്ന തിരിച്ചറിവ്‌ 

ഒരു വേദനയോടെ എന്റെ ഹൃദയം എന്നോട്‌ മൊഴിയുമ്പോഴും...

ഒരു ജന്മത്തിന്റെ സ്നേഹം മുഴുവൻ 

പ്രാർത്ഥനാ ജപങ്ങളായി എന്നിൽ നിന്നുതിരുന്നു ...

മൗനം

ഒരു മൗനത്തിന്റെ മേലാപ്പ്‌ എന്നിലേക്ക്‌ പടർന്നിട്ടുണ്ടോയെന്നൊരു സംശയം....

 ചുറ്റുമുളളവർ അതാഗ്രഹിക്കുമ്പോൾ ആ മേലാപ്പിനു ഘനം കൂടുന്നതുപോലെ.......

കാര്യപ്രസക്തമായ കാര്യങ്ങൾ കുറ്റപ്പെടുത്തലുകളായി കാണുന്നു.... 

ജീവിതത്തിന്റെ രണ്ടറ്റങ്ങൾ തമ്മിൽ കൂട്ടിമുട്ടിക്കുവാനുളള നെട്ടോട്ടത്തിൽ,

മനസ്സിന്റെ വേവലാതികൾ കണക്കു പറച്ചിലുകളായി കാണുന്നു....

സ്വയം മനസ്സിലാക്കി കമ്മങ്ങൾ നിർവഹിക്കേണ്ടവർ, 

സ്വന്തം ഇഷ്ടങ്ങൾക്ക്‌ പ്രാധാന്യം നൽകുമ്പോൾ, 

നിസഹായമാകുന്നത്‌ എന്റെ നേർക്കാഴ്ച്ചകളാണു...

ആ നിസ്സഹായതയിൽ ഞാൻ കണ്ടെത്തിയതാണു 

"എന്നിലെ മൗനത്തെ...."

എല്ലാവരേയും അവരുടെ വ്യക്തിത്വത്തൊടെത്തന്നെ-

അംഗീകരിക്കുവാൻ ആ മൗനം എന്നെ പഠിപ്പിച്ചു....

ക്ഷമിക്കുവാൻ ആ മൗനം എന്നെ പഠിപ്പിച്ചു....

എന്നിലെ സ്നേഹം പൂർണ്ണമാണെന്ന്

ആ മൗനം എന്നെ പഠിപ്പിച്ചു....

എന്നിലെ നന്മയെ അതിന്റെ പരിശുദ്ധിയിൽ 

കാത്തുസൂക്ഷിക്കുവാൻ ആ മൗനം എന്നെ പഠിപ്പിച്ചു....

എന്നിലെ എന്നെയെന്നും അഭിമാനത്തോടെ 

നോക്കികാണുവാൻ ആ മൗനം എന്നെ പഠിപ്പിച്ചു.....

പക്ഷേ ആ മൗനവും നശ്വരമാണെന്ന് 

ജീവിതം എന്നെ പഠിപ്പിച്ചു എന്റെ കുഞ്ഞിലൂടെ....

അവൾക്ക്‌ മുൻപിൽ എന്റെ മൗനവും പടം പൊഴിക്കുന്നു ...

കാർത്തിക....