12.06.20

എന്റെ ഗണപതി ഞാൻ കാരണം നീയും പഴികേട്ടൂല്ലോ... മാപ്പ്‌... 

Tribute to Nurses

 "A little effort goes a long way...”

ട്രിബൂട്ട്‌ റ്റു നേഴ്സസ്‌ എന്ന സംരംഭം ഈ ലോകമെമ്പാടുമുളള നേഴ്സുമാരുടെഅർപ്പണമനോഭാവത്തിനും, കഠിനാധ്വാനത്തിനും, കോവിഡിന്റെ ഈ നാളുകളിൽ അവർഈ ലോകത്തിനു നൽകുന്ന അമൂല്യമായ സേവനത്തിനുമുളള ഒരു ആദരസൂചകമായിആസ്ട്രേലിയയിൽ നിന്ന് സൂം വെബ്കാസ്റ്റിലൂടെ മെയ്‌ 17-നു ആറു മണി മുതൽ ഏഴ്‌മണിവരെ  ലോകമെമ്പാടുമുളള നേഴ്സുമാർക്കുവേണ്ടി സംഘടിക്കപ്പെട്ടു. ആസ്ട്രേലിയയുടെ വിവിധ സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ നിന്ന് മാത്രമല്ലാ , ഈ ലോകത്തിന്റെനാനാഭാഗത്തും നിന്നും നേഴ്സുമാർ അവരുടെ അനുഭവങ്ങളുമായി പങ്കുചേർന്നപ്പോൾഅവരുടെ അനുഭവങ്ങളിലൂടെ ട്രിബൂട്ട്‌ റ്റു നേഴ്സസെന്ന പരിപാടിഅന്വർത്ഥമാകുകയായിരുന്നു. ആ ഒരു സംരംഭത്തിനു ചുക്കാൻ പിടിച്ച ഫൈസലിനോടും, ഷെറിൻ അലെക്‌സിനോടുമുളള നന്ദിയിലൂടെ ആ പരിപാടിയുടെ വിശദീകരണത്തിലേക്ക്.

ക്യാൻസർ റിസേർച്ച്‌ സയന്റിസ്റ്റായി സിഡ്നിയിൽ ജോലിചെയ്യ്യുന്ന ഷെറിൻ അലെക്സ്‌ട്രിബൂട്ട്‌ റ്റു നേഴ്സെസ്സെന്ന പരിപാടിയുടെ അവതാരകയായി പ്രോഗ്രാമിന്റെആദ്യവസാനവരെ നേഴ്സല്ലാതിരുന്നിട്ടു കൂടിയും നേഴ്സിങ്ങെന്ന ജോലിയുടെ മഹത്വംഉൾക്കൊണ്ട്‌ നല്ല ഒരു അവതരണം കാഴ്ച്ചവെച്ചു. മെൽബണിൽ നിന്ന് മനോജ്‌ഗുരുവായൂരിന്റെ ഗാനത്തോടെ കാര്യപരിപാടികൾ ആരംഭിച്ചു. മനോഹരമായ ആ ഗാനം ഒരുനല്ല അനുഭവം സമ്മാനിച്ചു. പിന്നീട്‌ മുപ്പത്തഞ്ചു വർഷത്തെ സേവന പാരമ്പര്യവുമായിഅലി കൃഷ്ണൻ തന്റെ നേഴ്‌സിങ്ങനുഭവം പങ്കുവെച്ചപ്പോൾ ഒരു നേഴ്സിന്റെ ജൈത്രയാത്രഎത്ര കഠിനവും എത്രയെത്ര അനുഭവങ്ങളിലൂടെ വാർത്തെടുത്തതുമാണെന്നുളള ഒരുസന്ദേശം പുതുതലമുറക്ക്‌ പങ്കുവെക്കുകയായിരുന്നു. ഇത്രയും വർഷങ്ങൾ തന്റെസേവനത്തിലൂടെ തന്റെ ജോലി ഏറ്റവും ആത്മാർത്ഥമായി സമർപ്പിക്കപ്പെട്ടപ്പോൾ ആജോലിയിൽ ഏറ്റവും അഭിമാനിക്കുന്ന ഒരു നല്ല നേഴ്സിനെ ഞങ്ങൾക്ക്‌ അവിടെകാണുവാൻ സാധിച്ചു. ഇനിയും എത്രയോ വർഷങ്ങൾ ഞങ്ങളൊക്കെ യാത്രചെയ്യ്യേണ്ടിയിരിക്കുന്നു ആ അനുഭവങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിൽഎഴുതിച്ചേർക്കുവാൻ. 

 ന്യൂയോർക്കിൽ നിന്ന് റൂബി മത്തായി ഞങ്ങളോടൊപ്പം ചേർന്നപ്പോൾ വളരെചെറുപ്രായത്തിലേ കോവിഡെന്ന മഹാമാരിയെ നേരിട്ട അനുഭവം ശ്വാസംഅടക്കിപ്പിടിച്ചിരുന്ന് കേൾക്കേണ്ടി വന്നു. വെളുപ്പിനെ നാലു മണിക്ക്‌ ഈ സംരംഭത്തിന്റെഭാകമാകുവാൻ റൂബി കാണിച്ച വലിയ മനസ്സിനു ഒരു നല്ല നേഴ്‌സിന്റെ കൈയ്യൊപ്പ്‌അവശേഷിച്ചു. കൊറോണ താണ്ഡവമാടിയ ന്യൂയോർക്കിൽ N95 മാസ്കില്ലാതെയുംരോഗികളെ പരിചരിക്കുകയും, നീണ്ട ഒരാഴ്ച്ച കൂടെ ജോലി ചെയ്തവരെല്ലാം അസുഖംപിടിപെട്ട്‌ അവധിയിൽ പ്രവേശിച്ചപ്പോൾ ഡബിൾ ഡൂട്ടി ചെയ്യേണ്ടി വന്നതും, കണ്മുന്നിൽമരിച്ചു വീഴുന്ന രോഗികൾക്ക്‌ മുന്നിൽ പതറാതെ പിടിച്ചു നിൽക്കേണ്ടി വന്നതായുമുളളഅനുഭവങ്ങൾ ഒരു നിമിഷം നമ്മളൊക്കെ ജീവിതത്തിൽ എത്ര സുരക്ഷിതരാണെന്ന ചിന്തമനസ്സിലേക്ക്‌ ഉയർത്തി. പിന്നീട്‌ തനിക്കും ആ അസുഖം വന്നപ്പോൾ അ രോഗത്തിന്റെഅനുഭവം എത്ര വലുതാണെന്ന് റൂബി അറിഞ്ഞു. അതിൽ നിന്ന് സുഖം പ്രാപിച്ച്‌നമ്മളെപ്പോലുളള നേഴ്സുമാർക്ക്‌ ആത്മവ്ശ്വാസം പകരുവാൻ റൂബി തെയ്യ്യാറായപ്പോൾകർമ്മനിരതയായ ഒരു നേഴ്സിനു എല്ലാവരും തങ്ങളുടെ ട്രിബൂട്ട്‌ അവിടെ സന്ദേശമായിഅയച്ചു തങ്ങളുടെ ആദരവ്‌ പ്രകടിപ്പിച്ചു.

ഒരുപാട്‌ അനുഭവങ്ങളാൽ ഞങ്ങളുടെ മനസ്സും ഹൃദയവും നിറഞ്ഞപ്പോൾ ന്യൂസൗത്ത്‌വെയിസിൽനിന്ന് ഒരു കൂട്ടം തീയെറ്റർ നേഴ്സുമാർ ഒരു നൃത്ത പരിപാടിയുമായിഞങ്ങളെ ആസ്വദിപ്പിച്ചു. നേഴ്സെന്ന ജോലിക്കുമപ്പുറം തങ്ങളുടെ ഉളളിലുളളകലാവാസനകളെ ഓരോരുത്തരും എത്രമാത്രം ഇഷ്ടപ്പെടുന്നുവെന്നും അതിനൊരു വേദിഒരുക്കിത്തന്ന ട്രിബൂട്ട്‌ നേഴ്സസെന്ന സംരംഭത്തിലൂടെ ഇതുപോലെ സ്വന്തം കഴിവുകൾഉളളിലൊളിപ്പിച്ച അനവധി നേഴ്‌സുമാർ നമ്മുടെ ഇടയിലുണ്ട്‌ എന്ന് ഒരു ഓർമ്മൽപ്പെടുത്തൽകൂടിയായി ഈ ഒരു വേദി. പിന്നീട്‌ ക്ലിനിക്കൽ നേഴ്സ്‌ എഡ്യുക്കേറ്ററായി ന്യൂ സൗത്ത്വെയിൽസ്‌ ഹോസ്പിറ്റലിൽ ജോലി ചെയ്യ്യുന്ന ബിജി ജേയ്സണിന്റെ സന്ദേശം ഒരുനേഴ്സിന്റെ ജീവിതത്തിൽ വിജയവും ആത്മസംപ്തൃപ്തിയും എങ്ങനെ ഒരാളുടെജോലിയിൽ പ്രതിനിധാനം ചെയ്യ്യുന്നുവെന്ന് വളരെ മനോഹരമായി അവതരിപ്പിച്ചു. അതുപോലെ തന്നെ ന്യൂ സൗത്ത്‌ വെയിൽസിൽ നേഴ്സായി ജോലി ചെയ്യുന്ന സിജിമാർട്ടിന്റെ അനുഭവങ്ങൾ ആസ്ട്രേലിയായിൽ എങ്ങനെ കോവിഡ്‌ 19-നെ നേരിട്ടുവെന്ന് ഒരുനല്ല വിവരണം നൽകി. കോവിഡ്‌ 19-നിലൂടെ തന്റെ ജീവിതത്തിൽ എഴുതിച്ചേർത്തഅനുഭവങ്ങൾ ഒരു വലിയ ജീവിത പാഠം തന്നെ തനിക്ക്‌ നൽകുകയും ഇനിയും വളർന്ന്വരുന്ന തലമുറക്ക്‌ ഒരു അനുഭവ പാഠമായി താൻ വർത്തിക്കുമെന്നുമുളള ദൃഢശ്ചയം ഒരുനല്ല പോരാളിയുടെ ഒരു നല്ല ആത്മവിശ്വാസത്തിന്റെ അനുഭവം ഞങ്ങളിലേക്ക്‌ ആഴത്തിൽഎഴുതിച്ചേർക്കുകയായിരുന്നു.

കേരളത്തിൽ നിന്ന് ഐഡിയ സ്റ്റാർ സിങ്ങർ വിജയിയായ അരുൺ ഗോപനും, തമിഴ്‌നാട്ടിൽനിന്ന് ഗായകനായ ഇഷാൻ ദേവും ട്രിബൂട്ട്‌ റ്റു നേഴ്‌സസെന്ന പരിപാടിയുടെ ഭാഗമായപ്പോൾഒരു സംഗീത്‌ വിരുന്ന് തന്നെ ഞങ്ങൾ നേഴ്സുമാർക്കായി ഒരുങ്ങി. തങ്ങൾക്കിഷ്ടപ്പെട്ടപാട്ടുകൾ അവർ പാടിയപ്പോൾ ഈ ലോകം മുഴുവൻ നേഴ്സിങ്ങെന്ന ജോലിക്ക്‌ തരുന്നആദരം ഒരു കോവിഡിലൂടെ എത്രയോ ഉന്നതങ്ങളിലെത്തിയെന്ന് ആ വേദി ഒരിക്കൽക്കൂടിഎഴുതിച്ചേർക്കുകയായിരുന്നു. 

അജീഷിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ ഒരു ഫൺ ഗെയിമോടെ പരിപാടികൾ അവസാനിച്ചപ്പോൾ ഒരുനിമിഷം അതിനുവേണ്ടി പ്രയത്നിച്ച ഫൈസലിനേയും, ഷെറിനേയും, സപ്പോർട്ട്‌ ചെയ്തമെട്രൊമലയാളത്തേയും അതിൽ പങ്കുകൊണ്ട നേഴ്സ്മാരോടുമുളള നന്ദി മനസ്സിൽനിറഞ്ഞു... അഭിമാനിക്കുന്നു ഈ ഒരു സംരഭത്തിനായി ഈശ്വരൻ നിങ്ങളെതിരഞ്ഞെടുത്തതിൽ ... നേഴ്സിങ്ങെന്ന ജോലിയും നേഴ്സെന്ന പദവിയും ഈ ലോകത്തിനുമുന്നിൽ തലയുയർത്തി നിൽക്കുമ്പോഴും അവരുടെ ജീവിതത്തിന്റെ പച്ചയായയാഥാർത്ഥ്യങ്ങൾ എത്രയോ വിഷമകരവും കഠിനവുമാണെന്ന് ഇതുപോലുളള വേദികൾകാണിച്ചു തരുന്നു... ഈ ലോകമെമ്പാടുമുളള നേഴ്സ്മാരോടുമുളള ആദരവ്‌ അർപ്പിച്ചുകൊണ്ട്‌...

നന്ദിയോടെ 

കാർത്തിക...

മദേഴ്സ്‌ ഡെ ( മാതൃദിനം)...

മാതൃത്വത്തെ ആത്മാവിൽ 

സ്വീകരിച്ചവർക്കായി ഒരുദിനം... സ്നേഹിക്കുവാനുംസ്നേഹിക്കപ്പെടുവാനുമായി ഒരു ദിനം... അമ്മമാർ നമുക്കുവേണ്ടി ചെയ്ത ത്യാഗങ്ങളെആദരപൂർവ്വം ഓർമ്മിക്കുവാൻ ഒരു ദിനം....

മാതൃദിനമെന്ന ആശയത്തിനു തുടക്കം കുറിച്ചത്‌ യുണൈറ്റഡ്‌ സ്റ്റെയിറ്റ്സിലെവിർജീനിയയിലാണു. അന്ന ജാർവ്വിസെന്ന പുരോഗമനവാദി 1908 മെയ്‌ 10-നു തന്റെഅമ്മയുടെ (ആൻ ജാർവിസ്‌) മൂന്നാം ചരമവാർഷികത്തിനു തന്റെ ആരാധനാലയത്തിൽഒരു ഓർമ്മദിനം നടത്തുകയും, ആ ദിനം അമ്മമാർക്കുളള ദിനമായി എല്ലാ വർഷവുംആചരിക്കണമെന്ന് അവർ ആ പളളിയിൽ കൂടിയവരോട്‌ അഭ്യർത്ഥിക്കുകയും ചെയ്തു. 

വിദ്യാഭ്യാസവും, സ്ത്രീ സ്വാതന്ത്ര്യവും അന്യമായ ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആരംഭത്തിൽആൻ ജാർവ്വിസെന്ന തന്റെ അമ്മയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ ആഭ്യന്തര കലാപത്തിൽ പരുക്കേറ്റപട്ടാളക്കാരെ ശുശ്രൂക്ഷിക്കുകയും, സ്ത്രീകളുടെ സംഘടിത ശക്തിയെപ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുകയും അങ്ങനെ ആ നൂറ്റാണ്ടിലെ സ്ത്രീകൾക്ക്‌ ഒരു വലിയപ്രചോദനമായി മാറിയ അമ്മയോടുളള തന്റെ ബഹുമാന സൂചകമായാണു പിന്നീട്‌ ‌ വെർജ്ജീനിയയിൽ നിന്ന് ലോകം മുഴുവൻ മാതൃദിനമെന്ന ആശയം എത്തിക്കുവാൻ അന്നജാർവ്വിസിനു പ്രചോദനമായത്‌ . പിന്നീട്‌ പല ലോക രാജ്യങ്ങളും അതേറ്റെടുക്കുകയുംവിവിധ മാസങ്ങളിലും ദിനങ്ങളിലും മാതൃദിനം ആചരിക്കുവാനും തുടങ്ങി.

ആസ്ട്രേലിയായിൽ 1924-ൽ അമ്മ ദിനത്തിനു തുടക്കമിട്ടത്‌ ജാനെറ്റ്‌ ഹെയ്ഡെനാണു. ആരും തുണയില്ലാത്തതും, സമൂഹത്താലും കുടുംബത്താലും ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടതുമയഅമ്മമാർക്ക്‌ വേണ്ടി സിഡ്നിയിൽ ഒരു സമ്മേളനം നടത്തുകയും മാതൃദിനത്തിന്റെപ്രാധാന്യം ഇവിടുത്തെ ജനങ്ങളിലേക്ക്‌ എത്തിക്കുകയും ചെയ്തു. അങ്ങനെ എല്ലാവർഷവും മെയ്യിൽ രണ്ടാമത്തെ ഞായറാഴ്ച മാതൃദിനമായി ആചരിക്കുവാൻ ആരംഭിച്ചു.

 മാതൃദിനത്തിന്റെ പുഷ്പമായി ക്രിസാന്തമം (Chrysanthemum) പൂക്കൾ പ്രതിനിധാനംചെയ്യ്യുന്നു. ആ പൂക്കൾ പുഷ്പിക്കുന്നത്‌ മെയ്‌ മാസത്തിലാണു അതുപോലെ തന്നെ ആപൂവിന്റെ പേരു അവസാനിക്കുന്നത്‌ "mum” എന്ന വാക്കിലുമാണു. അമ്മമാരോടുളളആദരസൂചകമായി ആ പൂക്കൾ സമ്മാനിക്കുന്നു.

വർഷത്തിൽ ഒരിക്കൽ മാത്രം ഓർമ്മിക്കപ്പെടേണ്ടവരല്ലാ നമ്മുടെ അമ്മമാരെങ്കിലുംജീവിതത്തിൽ ആ അമ്മമനസ്സുകളെ ഓർമ്മിക്കുവാനും തങ്ങളുടെ ആദരവ്‌പ്രകടിപ്പിക്കുവാനും ലഭ്യമാകുന്ന ഓരോ നിമിഷങ്ങളും ഒരു മാതൃദിനത്തിന്റെസമ്പൂർണ്ണതയോട്‌ കൂടിത്തന്നെ നിങ്ങളോരുരത്തർക്കും പ്രാപ്തമാക്കുവാൻസാധിക്കട്ടെയെന്ന് ഞാൻ ആശംസിക്കുന്നു... പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു....

അമ്മയെന്ന ഓർമ്മകളിൽ ജീവിക്കുന്നവർക്ക്‌ ...

അമ്മയെന്ന അനുഭവത്തിന്റെ മാധുര്യമറിഞ്ഞവർക്ക്‌...

അമ്മയെന്ന സൗഭാഗ്യം അന്യമായിട്ടും മാതൃത്വത്തെ നെഞ്ചോട്‌ചേർക്കുന്നവർക്ക്‌...

സ്നേഹം നിറഞ്ഞ ഒരു മാതൃദിനം നേർന്നുകൊണ്ട്‌....

ഒരു അമ്മ മനസ്സ്‌...

World Reading Day....

23.04.20
 

Sometimes, Life is unpredictable. You wish for something, but you end up with something else...

I was going through a state of lack of confidence, a sort of depression and feeling unwell two days ago. I always prefer to behold a positive attitude in my Life. When I feel low, I always go in search of something which motivates me to bring back My powerful spirit.

So, I decided to work on one of my friend's photo album. All of a sudden, I could feel that  mind, body and soul just transformed into a very determined state. Fortunately or unfortunately, the moment I start my work, my mobile got stuck and gradually all my precious photos, data and everything deleted by itself.  I was shattered. I spent whole day to retrieve my data. But, ended up in desperation.

The day brought me another shocking news that my washing machine also stopped working.  Wow! What a beautiful Day!... It took me a while to accept whatever is happening around Me. I got more sick, but still I never wanted to feel so depressed.

I requested Rengi to rearrange my reading room. Of course, he really helped me to give a new look to my reading cum prayer room. Arranged a small book shelf and removed the big table and chairs from the room. When Ammu and Rengi were arranging books in the shelf, I did notice a book , named "Home is Where The Heart is" written by Geraldine Cox.

Cover page shows a lady sitting and  surrounded by 9 kids. I am strong on my maternal instincts which certainly influenced me to read through that book.

"Home is Where Heart is" the story of a woman who found her true purpose in caring for Cambodian orphans- the tragic victims of three decades of war and destruction.  

Sometimes, giving birth of a child is not the ultimate scale to measure a woman's identity.  Being a single or infertile, A woman can also experience her Motherhood through caring for the kids who destituted in the label of orphans. This book takes you from a state of Adelaide to the state of Cambodia... Great respect to People who serves the world with their beautiful and dedicated Life.....

Gratitude to Rengith Mathew for creating a beautiful ambience to my reading room, Sumi to reminding me about Today's importance and Gerald Cox to giving a good start in reading in the period of lock down....

Love

Karthika...

Happy birthday Binopappa...

 9.4.20

 താന്നിക്കൽ തറവാട്ടിലെ ഏറ്റവും ഇളയ കാരണവരുടെ അമ്പതാമത്‌ (50 years)പിറന്നാൾ ...

ഞങ്ങളുടെ പാപ്പന്റെ പിറന്നാൾ.... 

  പാപ്പൻ... മനസ്സിൽ ഒരുപാട്‌ നന്മയുളള , എല്ലാവരേയും മനസ്സു നിറഞ്ഞ്‌ സ്നേഹിക്കുന്ന... ആരുടെ പ്രതിസന്ധി ഘട്ടങ്ങളിലും ഒരു കൈത്താങ്ങായി ഓടിയെത്തുന്ന ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം പാപ്പൻ...  

താന്നിക്കൽ തറവാട്ടിൽ പത്താമത്തെ പുത്രനായി ജനിച്ചതുകൊണ്ട്‌ എല്ലാവരുടേയും സ്നേഹപരിലാളനകളാൽ  പാപ്പൻ വിത്യസ്തനായി വളർന്നു... സ്കൂളിലും കോളേജിലുമൊക്കെ പാപ്പൻ ഒരു റൊമാന്റിക്ക്‌ ഹീറോ ആയിരുന്നു... നാടകവും അഭിനയവും രാഷ്ട്രീയവുമൊക്കെയായി ആളു എല്ലാവരുടെ മനസ്സിലും നിറഞ്ഞു നിന്നു... ഞങ്ങൾ കുട്ടികൾക്ക്‌ പാപ്പനെന്നു വെച്ചാൽ ജീവനാണു... കുടുംബത്തിലെ എന്താഘോഷങ്ങൾക്കും പാപ്പൻ തലയ്ക്കൽ കാണും...  സഹോദരങ്ങൾ തമ്മിൽ എന്തെങ്കിലും അഭിപ്രായ ഭിന്നതകൾ ഉണ്ടായാൽ പാപ്പൻ മുൻകൈ എടുത്ത്‌ അത്‌ ഒത്തു തീർപ്പാക്കാൻ ശ്രമിക്കും... അങ്ങനെ പാപ്പൻ ഞങ്ങളുടെ കുടുംബത്തിന്റെ നിറ സാന്നിദ്ധ്യമായിരുന്നു അന്നും ... ഇന്നും ... ഇനിയെന്നും... 

കുട്ടിക്കാലത്ത്‌ ഞങ്ങളുടെ സ്കൂളിനു നാടകത്തിനു ജില്ലാ തലത്തിലും സ്റ്റേറ്റ്‌ തലത്തിലുമൊക്കെ സമ്മാനങ്ങൾ വാങ്ങിത്തന്നിരുന്നത്‌ പാപ്പൻ എഴുതി സംവിധാനം ചെയ്ത നാടകങ്ങളായിരുന്നു... അന്ന് സ്കൂൾ അസംബ്ലിക്ക്‌ ഹെഡ്‌ മാസ്റ്റർ പാപ്പനെ അഭിനന്ദിക്കുന്നത്‌ ഏറ്റവും അഭിമാനത്തോടെ നോക്കി നിന്നിട്ടുണ്ട്‌. പണ്ടൊക്കെ പത്താം ക്ലാസ്സിൽ ഓരോ വർഷവും ഏറ്റവും കൂടുതൽ മാർക്ക്‌ വാങ്ങുന്നവരുടെ പേരു വിവരങ്ങൾ ഒരു ബോർഡിൽ എഴുതി പ്രദർശിപ്പിക്കുമായിരുന്നു. അവിടേയും ഞങ്ങളുടെ പാപ്പന്റെ പേരു കാണുമ്പോൾ കൂട്ടുകാരോട്‌ പറയുമായിരുന്നു , "ഇത്‌ ഞങ്ങടെ പാപ്പനാണു." അങ്ങനെ ജീവിതത്തിൽ ഒരു പാട്‌ അനുഭവങ്ങൾക്ക്‌ പാപ്പൻ ഞങ്ങൾക്ക്‌ മാതൃകയായിട്ടുണ്ട്‌... 

സ്വപ്നങ്ങൾക്കൊക്കെ വിട ചൊല്ലി ഉത്തര വാദിത്വമുളള ഒരു പോലീസ്‌ ഉദ്യോഗസ്ഥനായി ഇപ്പോൾ പാപ്പൻ ജീവിക്കുന്നു... ഒരു പാട്‌ അനുഭവങ്ങളുളള പാപ്പനെക്കുറിച്ചെഴുതുവാൻ ഇനിയും ഒരു പാടുണ്ട്‌.... സമയ പരിമിതി കൊണ്ട്‌ ഒരു ചെറിയ ഓർമ്മക്കുറിപ്പിൽ നിർത്തുന്നു....  ഇനിയും നല്ല അനുഭവങ്ങൾ ദൈവം പാപ്പനു അനുഭവഭേദ്യമാക്കട്ടെയെന്ന പ്രാർത്ഥനയോടെ... 

താന്നിക്കൻസിനു വേണ്ടി ..

റ്റിന്റു താന്നിക്കൽ മത്തായി (കാർത്തിക)...

കൊറോണ അനുഭവങ്ങളിലൂടെ ഒരു ഈസ്റ്റർ....

12.04.20

കൊറോണയെന്ന വ്യാധി ലോകം കീഴടക്കിയപ്പോൾ ഞാനേറ്റവും കൂടുതലാഗ്രഹിച്ചത്‌ ജനിച്ചു വളർന്ന സ്വന്തം നാട്ടിലേക്ക്‌ പോകണമെന്നായിരുന്നു... ജീവിതം മരണമെന്ന സത്യത്തോട്‌ അടുത്തപ്പോൾ കാണുവാനാഗ്രഹിച്ചത്‌ സ്വന്തക്കാരേയും ബന്ധുക്കാരേയുമൊക്കെയാണു... ഒരു പക്ഷേ ആ ആഗ്രഹത്തിനു പുറകിൽ ചെറിയയൊരു സ്വാർത്ഥതയും ഒളിഞ്ഞു കിടന്നൂ എന്ന് സംശയിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. കൊറോണ മൂലം എനിക്കെന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചാൽ എന്റെ കുഞ്ഞിനു എന്റെ സ്വന്തക്കാരും ബന്ധക്കാരുമൊക്കെ ഉണ്ടാകുമായിരിക്കുമെന്ന സ്വാർത്ഥത....  

 ലോക്ക്‌ ഡൗൺ പ്രഖ്യാപിച്ചതോട്‌ കൂടി നാട്ടിലേക്ക്‌ പോകുവാനുളള ആഗ്രഹം ഉപേക്ഷിച്ചു .... അപ്പോൾ ഈ പ്രവാസ ജീവിതത്തിൽ താങ്ങും തണലുമായി നിൽക്കുന്ന സുഹൃത്തുക്കൾ സ്വന്തക്കാരും ബന്ധുക്കാരുമായി മാറി... പരസ്പരം ഞങ്ങൾ പറഞ്ഞു എന്തുവന്നാലും നമ്മൾ ഒരുമിച്ച്‌ നേരിടും. ഓരോ ആഘോഷങ്ങളും ഒത്തുച്ചേരലുകളില്ലാതെ കടന്നുപോയപ്പോൾ എവിടെയൊക്കെയോ എല്ലാവരും ഒരു കൂട്ടായ്മയും സന്തോഷവുമൊക്കെ മിസ്സ്‌ ചെയ്യുവാൻ തുടങ്ങി. അങ്ങനെയിരിക്കുമ്പോ ഈസ്റ്റർ വന്നെത്തി. ഞാനാഗ്രഹിച്ചു രാവിലെ കുറച്ച്‌ അപ്പവും കറിയുമുണ്ടാക്കി എന്റെ സുഹൃത്തുക്കൾക്ക്‌ കൊടുക്കണം. ശനിയാഴ്ച്ച ഡൂട്ടി കഴിഞ്ഞു വന്ന് ഈസ്റ്ററിനു വേണ്ടിയുളള വിഭവങ്ങളുണ്ടാക്കി. അതുണ്ടാക്കിയ ഓരോ നിമിഷവും ഓർത്തത്‌ എന്റെ മമ്മിയേം വല്യമ്മിച്ചിയേമൊക്കെയാണു. മക്കൾക്കും കൊച്ചുമക്കൾക്കും വേണ്ടി എത്ര സന്തോഷത്തോടെ ആത്മാർത്ഥതയോടെയായിരുന്നു അവർ വിരുന്നൊരുക്കിയിരുന്നത്‌..

രാവിലെ ഞാൻ എന്റെ സുഹൃത്തുക്കൾക്ക്‌ മെസ്സേജ്‌ അയച്ചു ലോക്ക്‌ ഡൗണിൽ കുറച്ച്‌ അപ്പവും കറിയും കഴിക്കുന്നത്‌ വിരോധമില്ലെങ്കിൽ വീട്ടു പടിക്കൽ ഡെലിവറി ചെയ്യുന്നതാണു.   നമ്മൾ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നവർ മറുപടി തരാത്തപ്പോൾ അപ്രതീക്ഷിതമായ മറുപടികൾ ആ ദിവസത്തിന്റെ ഗതി തന്നെ മാറ്റും. എനിക്ക്‌ റാണിയമ്മയുടെ വിളി വന്നു, "എന്റെ റ്റിന്റു, ഇന്നലെ അപ്പത്തിനിടുവാൻ മറന്ന സങ്കടത്തിലാ രാവിലെ എണീറ്റത്‌ . റ്റിന്റുവിന്റെ മെസ്സേജ്‌ കണ്ടപ്പോൾ വലിയ സന്തോഷം തോന്നി." അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ ഈസ്റ്റർ ആഘോഷം തുടങ്ങി. സുമിക്ക്‌ ഡൂട്ടിക്ക്‌ പോകുവാനിറങ്ങിയപ്പോൾ അപ്പവും കറിയും പൊതിഞ്ഞു കൊടുത്തുവിട്ടു.  രെഞ്ചി മാഷിനും ശ്രീ ഭായിക്കും അപ്പവും കറിയും ഡെലിവറി ചെയ്തു.

ഒരു പാട്‌ സന്തോഷത്തോടെയാണു ഡൂട്ടിക്ക്‌ പോയത്‌. ഡൂട്ടി കഴിഞ്ഞ്‌ വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ എല്ലാവർക്കും പങ്കുവെച്ച്‌ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ വൈകിട്ടത്തേക്ക്‌ കറികളൊന്നും ഇല്ലാതെ എന്തു കഴിക്കണമെന്ന് ആലോചിച്ചിരിക്കുമ്പോളിതാ റാണിയമ്മയുടെ വിളി വീണ്ടും വരുന്നു," കുട്ടി ഡോർ തുറന്നു പുറത്തു വരൂ." അപ്പോ ദേ നല്ല ബിരിയാണിയുമൊക്കെയായി റാണിയമ്മയും ശ്രീ ഭായിയും വീട്ടുപടിക്കൽ. സത്യം പറഞ്ഞാൽ മനസ്സു നിറഞ്ഞു പോയി. സുമിയും പറഞ്ഞത്‌ അതേ അനുഭവം ; വൈകിട്ടത്തേക്ക്‌ ഇനി ആഹാരം ഉണ്ടാക്കണമല്ലോയെന്ന് ചിന്തിച്ചിരുന്നപ്പോൾ മേശപ്പുറത്ത്‌ ബിരിയാണിയിരിക്കുന്നു.

സോഷ്യൽ ഡിസ്റ്റൻസിംങ്ങ്‌ പരിപാലിച്ചു കൊണ്ട്‌ തന്നെ ഞങ്ങളുടെ ഈസ്റ്റർ ആഘോഷം ഞങ്ങൾ ആഘോഷിച്ചപ്പോൾ പങ്കുവെക്കലിന്റേയും പരസ്പര സഹകരണത്തിന്റേയും കരുതലിന്റേയും ഒരനുഭവം ഈ ഈസ്റ്ററിനു ഞങ്ങൾക്ക്‌ കൂട്ടായി...  എന്റെ വല്യമ്മച്ചിയും മമ്മിയുമൊക്കെ കാണിച്ച്‌ തന്ന മാതൃക എന്നിലൂടെ എന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങളിലേക്കും എത്തണമെന്നും ഞാനാഗ്രഹിക്കുന്നു... ജീവിതത്തിൽ അവർ അനുഭവിച്ചറിയുന്ന കണ്ടു പടിക്കുന്ന ജീവിത പാഠങ്ങൾ ... എന്നും ആ നല്ല അനുഭവങ്ങളുടെ മഹത്വം മനസ്സിലാക്കുവാൻ എല്ലാവർക്കും സാധിക്കട്ടേയെന്ന് ഞാൻ പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു.... 

കാർത്തിക

36 വർഷങ്ങൾ....

ഏപ്രിൽ 5.. 

താന്നിക്കൽ തറവാട്ടിൽ റ്റി.എം. വർഗ്ഗീസ്സിന്റേയും റെയ്ച്ചൽ വർഗ്ഗീസിന്റേയും കൊച്ചു മകളായും, മത്തായി വർഗ്ഗീസിന്റെയും സലി മത്തായുയുടേയും ആദ്യ പുത്രിയായും ഈ ഭൂമിയിൽ ജനിച്ചു വീണ ദിവസം... 

 36 വർഷങ്ങൾ.... 

അതൊരു നീണ്ട കാലഘട്ടം തന്നെയാണു .... ഒരു കുഞ്ഞു മനസ്സിന്റെ നിഷ്കളങ്കതയിൽ നിന്നും ഒരു സ്ത്രീയുടെ പൂർണ്ണതയിലേക്കുളള യാത്ര.... വഴികൾ വിത്യസ്ഥം ... ആശയങ്ങൾ വേരുറച്ചത്‌.... സ്വന്തമായ നിലപാടുകൾ ....  നന്ദി പറയേണ്ടവരുടെ നീണ്ട നിര.... ജന്മം നൽകിയവർ മുതൽ വീണ്ടും പുനർ ജന്മം നൽകിയവർ വരെ ആ നിരയിൽ നിൽക്കുന്നു .... ആരും കൈത്താങ്ങില്ലാതെ വരുമ്പോൾ ചേർത്ത്‌ നിർത്തുന്ന ദൈവത്തോട്‌ നന്ദി പറഞ്ഞാൽ മാത്രം തീരുന്നതല്ല ആ കടപ്പാട്‌ ...  ഇനി എത്ര നാളെന്നറിയില്ലാ ഈ ഭൂമിയിൽ ജീവിതം ബാക്കി വെക്കുന്ന നിമിഷങ്ങൾ.... ജീവിക്കുന്ന നാളത്രയും സന്തോഷമായിട്ടിരിക്കണമെന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്നു....  

(ഇന്നലെ എഴുതി പാതി വഴിയിൽ ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടി വന്നു .... കാരണം നമ്മൾ സ്നേഹിക്കുന്നവർ സങ്കടത്തോടിരിക്കുമ്പോൾ എന്റെ സന്തോഷം എനിക്കന്യമാകും....) 

കൊറോണ കാലത്തെ പിറന്നാളിനെക്കുറിച്ച്‌ ഒരു പാട്‌ എഴുതണെമെന്ന് വിചാരിച്ചതാണു... ഇവിടെ നിർത്തുന്നു ... 

എല്ലാം നല്ലതായി തീരുവാൻ പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു

"കനവാണോ...കഥയാണോ.. വെറും തോന്നലാണോ .... "

രണ്ട്‌ ധ്രുവങ്ങൾക്ക്‌ നടുവിൽ ഒരു തട്ടിൽ സന്തോഷത്തിന്റെ സായൂജ്യത്തിലും,  മറു തട്ടിൽ പരാതികളുടേയും കലഹങ്ങളുടേയും അനുഭവങ്ങളിലും, അസന്തുലിതമാകുന്ന മോഹങ്ങൾക്കും സ്വപ്‌നങ്ങൾക്കും മധ്യത്തിലും,  ഏതാണു യാഥാർത്യമെന്ന് തിരയുമ്പോഴും  ഞാൻ തേടുന്നത്‌ എന്നിലെ ആത്മവിശ്വാസത്തെ ശക്തമാക്കി, എന്നെ ഞാനായി കാണുന്ന  എന്റെ കുറവുകളിൽ ഒരു കൈത്താങ്ങായി കൂടെ നിൽക്കുന്ന ഒരു സാമീപ്യമാണു... 

ഈ ലോകം അവസാനിക്കുവാൻ പോവുകയാണെന്ന് പറഞ്ഞാൽ പോലും സ്വന്തം കാര്യങ്ങൾ മാത്രം നോക്കി ജീവിക്കുന്ന ഒരു കൂട്ടം മനുഷ്യർ നമുക്ക്‌ ചുറ്റുമുണ്ട്‌... അവർ ഈ ലോകത്തെ കാണുന്നത്‌ അവരുടെ കണ്ണുകളിലൂടെ മാത്രമാണു....   ഞാനാഗ്രഹിക്കുന്നതു പോലെ നീ ജീവിക്കണം ... അല്ലെങ്കിൽ നീ ആഗ്രഹിക്കുന്നതു പോലെ ഞാൻ ജീവിക്കണം ...

 സ്വന്തം ആഗ്രഹങ്ങൾക്കും സ്വാർത്ഥതക്കും മുൻപിൽ മറ്റൊരു വ്യക്തിയുടെ, വ്യക്തിത്വത്തിന്റെ സ്ഥാനം എവിടെയാണു???.... ഒരു വ്യക്തിയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ, വ്യക്തിത്വത്തെ ബഹുമാനിക്കുമ്പോൾ അയാൾക്ക്‌ മറ്റൊരാളോട്‌ തോന്നുന്ന ഒരു  വിശ്വാസമുണ്ട്‌ സ്നേഹമുണ്ട്‌... ആ സ്നേഹത്തിൽ മറ്റൊരാളുടെ ഇഷ്ടങ്ങളറിഞ്ഞ്‌ അവർക്ക്‌ വേണ്ടി അവരുടെ ജീവിതത്തിലെ ആഗ്രഹങ്ങൾക്ക്‌ വേണ്ടി സന്തോഷങ്ങൾക്ക്‌ വേണ്ടി പൂർണ്ണ മനസ്സോട്‌ കൂടി നില കൊളളുവാൻ സാധിക്കും... മറ്റൊരാളുടെ സന്തോഷം നമ്മളറിയാതെ തന്നെ നമ്മുടേയും സന്തോഷമായി മാറും... അവിടെ സ്വന്ത ഇഷ്ടം മറ്റൊരാളിൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കപ്പെടേണ്ട ആവശ്യകതയും വരുന്നില്ലാ... മനസ്സു നിറഞ്ഞ്‌ സ്നേഹിക്കുവാൻ നല്ലൊരു മനസ്സുണ്ടായാൽ മാത്രം മതി....  

"കനവാണോ...കഥയാണോ.. വെറും തോന്നലാണോ .... "

കൊറോണ അനുഭവങ്ങളിലൂടെ ... Day 2

24.03.20

കൊറോണ ലോകത്തിൽ ആധിപത്യം സ്ഥാപിച്ചപ്പോൾ എല്ലാ മനുഷ്യരും അവരവരുടെ വീടുകളിൽ ആധിപത്യം ഉറപ്പിച്ചു. അപ്പോൾ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ചർച്ച ചെയ്യപ്പെട്ടത്‌ എല്ലാവർക്കും ഒരു പാട്‌ ഫാമിലി ടൈം കിട്ടുവാൻ പോകുന്നുവെന്നതാണു. പക്ഷേ ആരും കാണാത്ത ഒരു കൊച്ചു ലോകം നമ്മളറിയാതെ നീറിപ്പിടയുന്നുണ്ട്‌. നമുക്ക്‌ ചുറ്റും കറങ്ങുന്ന നമ്മുടെ കുട്ടികളുടെ ലോകം.

ഒരു കൊച്ചു പൂമ്പാറ്റ ഒരു പൂവിനു ചുറ്റും കറങ്ങുന്നതുപോലെ എന്റെ മകൾ അമ്മു ഇന്ന് എനിക്ക്‌ ചുറ്റും കളിചിരികളുമായി പാറിപ്പറന്നി നടന്നു. ഞാൻ ഒരു മുറിയിൽ നിന്നും മറ്റൊരു മുറിയിലേക്ക്‌ പോകുമ്പോളും അവളെന്റെയൊപ്പം തന്നെ ഉണ്ടാവും. അവളുടെ കളിക്കൂട്ടുകാരികൾ അവളുടെ അടുത്ത്‌ വന്ന് കളിച്ചിട്ട്‌ നാലഞ്ചു ദിവസമായി. ഒരു പക്ഷേ ആ കുഞ്ഞു മനസ്സിൽ നമ്മൾ മുതിർന്നവർക്ക്‌ മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റാത്ത വേവലാതികൾ കാണും, "എന്തായിരിക്കും എന്റെ കളിക്കൂട്ടുകാരികൾ ഇപ്പോൾ എന്റെയടുത്ത്‌ കളിക്കാൻ വരാത്തത്‌?? അവർ എന്നെ ഇട്ടേച്ചു പോയതു പോലെ എന്റമ്മയും എന്നെ ഇട്ടിട്ടു പോകുമോ?? എന്നാണെനിക്ക്‌ കളിക്കാൻ പോകുവാൻ പറ്റുകാ?? " അങ്ങനെ നമ്മൾ കാണാത്തതും കേൾക്കാത്തതുമായ ഒരു കുഞ്ഞു ലോകം ഈ കൊറോണ സംഘർഷങ്ങൾക്കിടയിൽ നീറിപ്പിടയുന്നുണ്ട്‌.

എന്റെ അപ്പനും അമ്മയ്ക്കും എന്നെക്കുറിച്ചുളള ഏറ്റവും വലിയ പരാതി ഞാനാരേയും ഫോൺ വിളിക്കാറില്ലായെന്നതാണു. എന്നാൽ കൊറോണ ലോകത്തെ കീഴടക്കിയപ്പോൾ എന്റെ മനസ്സിൽ ഞാൻ ഏറ്റവും ആഗ്രഹിച്ചത്‌ എനിക്ക്‌ പ്രിയപ്പെട്ടവരോടെല്ലാം എനിക്കൊന്ന് സംസാരിക്കണമെന്നായിരുന്നു. എല്ലാവരും ഭീതിൽ കഴിയുമ്പോൾ അവരെ അന്വേഷിച്ച്‌ ഒരാൾ വിളിക്കുകയെന്നത്‌ വലിയയൊരു ആശ്വാസമാണു. നാട്ടിൽ  വിളിച്ചപ്പോളും എല്ലാവരും ഏറ്റവും കൂടുതൽ വിഷമിക്കൂന്നത്‌ കുട്ടികളെ കുറിച്ചോർത്താണു. അവധി കിട്ടിയാൽ ഒന്നുകിൽ സൈക്കിളും എടുത്തോണ്ട്‌, ഇല്ലെങ്കിൽ ബാറ്റും ബോളും പന്തുമൊക്കെയായി റബർ തോട്ടത്തിലും കണ്ടത്തിലും മൈതാനത്തുമൊക്കെ കളിച്ചു നടക്കുന്ന കുട്ടികൾ വീട്ടിൽ തന്നെയിരുന്ന് ഒരു പരുവമായി എന്ന പരിവേദനങ്ങൾ മാത്രമാണു കേട്ടത്‌. കുറച്ച്‌ നേരം റ്റിവി കാണും പിന്നെ കമ്പൂട്ടർ പിന്നെ അടിപിടി. ഇത്‌ തന്നെ തുടർന്ന് കൊണ്ട്‌ പോകുന്നു.

കൊറോണ എപ്പോൾ തങ്ങളെത്തേടി വരുമെന്ന് ആലോചിച്ചിരിക്കുന്ന, സോഷ്യൽ മീഡിയായിലെ എല്ലാ പോസ്റ്റുകളും അപ് ഡേറ്റ്‌ ചെയ്യുന്ന, അടുത്ത ആറു മാസത്തേക്ക്‌ നമുക്ക്‌ ജീവിക്കാനുളള എല്ലാം സ്വരുക്കൂട്ടിവെച്ച എല്ലാ അച്ഛനമ്മമാരോടുമൊരു ചോദ്യം;

"നിങ്ങളുടെ കുഞ്ഞു മനസ്സുകൾക്കുവേണ്ടി നിങ്ങൾ എന്ത്‌ ചെയ്തു, ഇനി എന്തു ചെയ്യുവാൻ നിങ്ങൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നു??"

വീട്ടിൽ തന്നെ ഇരിക്കുമ്പോൾ അവരുടെ മാനസികാവസ്ഥ ഒരു ഫിക്സഡ്‌ സ്റ്റേജിലേക്ക്‌ മാറുകയാണു. അതവരിൽ പ്രതിഫലിക്കപ്പെടുന്നത്‌ ഒരു ഉൾവലിഞ്ഞ മാനസികാവസ്ഥയിലേക്കായിരിക്കും. ചിലപ്പോളത്‌ ദേഷ്യമായും വാശിയായുമൊക്കെ അവർ പ്രകടിപ്പിക്കാം. മാതാപിതാക്കളായ നമ്മുടെ എല്ലാ പ്രതികരണങ്ങളും അവരിലേക്ക്‌ എത്തപ്പെടുന്നുണ്ട്‌. നമ്മളറിയാതെ തന്നെ അത്‌ അവരിലും വളരെയധികം പിരിമുറുക്കം ഉണ്ടാക്കുന്നുണ്ട്‌.

എല്ലാ മാനസ്സിക സംഘർഷങ്ങളും മാറ്റിവെച്ച്‌ കുറച്ച്‌ സമയം അവരോടൊപ്പം ചിലവഴിക്കുക... അവരുടെ കഴിവുകളെ പ്രോത്സാപ്പിക്കുവാൻ സാധ്യമാകുന്ന എല്ലാ സാഹചര്യങ്ങളും അവർക്ക്‌ വീട്ടിൽ ഒരുക്കികൊടുക്കുക... അവരുടെ സുഹൃർത്തക്കളുമായും ബന്ധുക്കളുമായുമൊക്കെ ഫോണിൽ സംസാരിക്കുവാനുളള സാഹചര്യങ്ങൾ ഒരുക്കിക്കൊടുക്കുക... ഓൺലൈൻ ലൈബ്രറിയിലൂടെ നല്ല ബുക്കുകൾ അവർക്ക്‌ എടുത്ത്‌ കൊടുക്കുക... ഒരുമിച്ചിരുന്ന് പ്രാർത്ഥിക്കുക, അവരുടെ മനസ്സറിഞ്ഞ്‌ ആത്മാവറിഞ്ഞ്‌ അവരുടെ ആത്മവിശ്വാസമായി അവരുടെ സന്തോഷമായി നിലകൊളളുക... 

സ്നേഹപൂർവ്വം 

കാർത്തിക...

24.03.20

05:35

വെളുപ്പിനെ നാലു മണി മുതൽ ഉണർന്ന് കിടക്കുന്നതാണു... ജനലിലൂടെ ആകാശത്തേക്ക്‌ നോക്കിയപ്പോൾ നക്ഷത്രങ്ങളെയൊന്നും കാണുവാനില്ലാ... കുറച്ച്‌ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ചന്നം പിന്നം പെയ്യുന്ന മഴയുടെ ശബ്ദം കേട്ടു.... എന്നാ നല്ല മഴ കാണാമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ചപ്പോൾ അതും നിമിഷങ്ങൾക്കുളളിൽ അവസാനിച്ചു ... പിന്നെ ഓർമ്മിക്കുവാൻ ഒരു പാട്‌ ഓർമ്മകൾ ജീവിതം ബാക്കിവെച്ചതുകൊണ്ട്‌ ആ ഓർമ്മകളെ പുൽകി കുറേ നേരം കട്ടിലിൽ തന്നെ കിടന്നു.... ചില ഓർമ്മകൾ ചുണ്ടിൽ ഒരു പുഞ്ചിരിയായി വിടർന്നപ്പോൾ മറ്റു ചില ഓർമ്മകൾ ഞാനറിയാതെ എന്റെ കണ്ണുകളെ ഈറനണിയിച്ചു... മനസ്സ്‌ ദു:ഖസാഗരത്തിൽ മുങ്ങിത്താഴുന്നതിനു മുൻപേ കട്ടിലിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റ്‌ ഒരു കാപ്പിയിട്ട്‌ കുടിച്ച്‌ എഴുതുവാൻ തുടങ്ങി....

ഇപ്പോളെനിക്ക്‌ കൂട്ട്‌ ആകാശത്തിലെ നക്ഷത്രങ്ങളാണു... ജനലിനോട്‌ ചേർത്തിട്ടിരിക്കുന്ന കട്ടിലിൽ കിടന്ന് ആ നക്ഷത്രങ്ങളെ നോക്കിയങ്ങനെ കിടക്കും... എനിക്ക്‌ പറയുവാനുളളതെല്ലാം അവർ കേൾക്കും ... പക്ഷേ ഇന്നലെ രാത്രി അവർ ഇല്ലായിരുന്നു... ഇന്ന് വെളുപ്പിനേയും അവരെ കണ്ടില്ലാ... കാർമേഘങ്ങൾ അവരെ ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ചിരിക്കുകയാണു.. ഒരു പക്ഷേ ഞാനവരെയു ഒരു പാട്‌ സ്നേഹിക്കാതിരിക്കുവാനായിരിക്കും....

തനിച്ചായതുപോലൊരു തോന്നൽ .... അല്ലാ എല്ലാവരും എന്നും ജീവിതത്തിൽ തനിച്ചാണു... പിന്നെ ആരൊക്കെയോ നമ്മുടെ കൂടെയുണ്ടാവുമെന്ന് നമ്മൾ വിശ്വസിക്കുന്നു എന്നു മാത്രം ... 

എനിക്കെന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചാൽ എന്റെ കുഞ്ഞിനു ആരുമുണ്ടാകില്ലായെന്നൊരുവേദന മനസ്സിനെ അലട്ടുന്നു... മരിക്കുവാൻ ഒരു തരുമ്പു പേടിയില്ലാ.. പക്ഷേ ഞാൻ ജീവിച്ചിരിക്കേണ്ടത്‌ ഇപ്പോൾ എന്റെ മാത്രം ആവശ്യകതയായി മാറിയിരിക്കുന്നു... എന്റെ കുഞ്ഞിനു വേണ്ടി ... 

നാട്ടിലേക്ക്‌ തിരികെ പോയാലോ എന്നൊരു ചിന്ത... അവിടെ ചെന്നാൽ മനസ്സ്‌ നിറഞ്ഞ്‌ സ്വീകരിക്കാനാരുമില്ലാ... സ്വന്തമായി ഒരു തുണ്ടു ഭൂമിയോ കേറിക്കിടക്കാൻ സ്വന്തമായൊരു വീടുമില്ലാ... പക്ഷേ പോകണം ..... ഞാനാഗ്രഹിച്ചതുപോലെ ഒരു ഇല്ലമൊക്കെ വാങ്ങി നാട്ടിലെ കാറ്റും മഴയും വെയിലും മഞ്ഞുമൊക്കെ അനുഭവിച്ച്‌ ... നീ നൽകിയ ഓർമ്മകളിൽ അങ്ങനെ ജീവിച്ച്‌ മരിക്കണം .....

ഇത്‌ എഴുതിക്കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ ആകാശത്തൊരു വെളിച്ചം കണ്ടു... ഒരു വിമാനം ആകാശ വിതാനത്തെ ഭേദിച്ചു പോകുന്നതാണു ... പണ്ടൊക്കെ വിമാനം കാണുമ്പോൾ ഒരു സന്തോഷമായിരുന്നു... ഇപ്പോ കാണുമ്പോൾ മനസ്സിൽ വരുന്നത്‌ ഈശ്വരാ എത്ര കൊറോണ അതിലുണ്ടായിരിക്കുമോ എന്തോ... ഇപ്പോ വിമാനങ്ങളൊക്കെ കൊറോണ വാഹാകരാണു... 

ഈശ്വരാ ഈ രണ്ട്‌ മണിക്കൂർ കൊണ്ട്‌ മനസ്സ്‌ എവിടെയെല്ലാം പോയി തിരിച്ചു വന്നൂ ല്ലേ!!!.... എല്ലാം നല്ലതായി തീരട്ടെ....