അവൾ....

"അവൾക്ക്‌ അത്രയൊക്കേ വേണ്ടൂ... അംഗീകരിക്കപ്പെടുന്നു എന്നഅറിവ്‌ മതി അവൾ അന്തസ്സോടെ ജീവിക്കും... കൂടെയുണ്ട്‌ എന്ന വാക്കുമതി ബാക്കിയെല്ലാം ഭംഗിയിൽ പൂർത്തിയാക്കും.... അഭിനന്ദനത്തിന്റെകുഞ്ഞു വാക്കുമതി അതിശയിപ്പിക്കുന്ന വിധം അവളെന്തിലുംമുന്നേറും.... ആദരവും അംഗീകാരവും നൽകുന്നവനു പ്രാണനുംപ്രണയവും കൊണ്ട്‌ അവൾ വിരുന്നൂട്ടും .... "പി.എം.എ ഗഫൂർ

https://youtu.be/HSicizDbRLU

3.9.20

 

എന്റെ കുറവുകളാണു എന്നെ ബലഹീനമാക്കുന്നത്‌....

ആ ബലഹീനതയെ ഞാനെന്തിനു ഇത്രയേറെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നുവെന്നത്‌ ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ഒരു ചോദ്യവും!!!....

കാർത്തിക....

എന്റെ മൂക്കുത്തി....

എന്റെ മൂക്കുത്തീക്കൊരു കഥയുണ്ട്‌.... ഒരു പാട്‌ വർഷങ്ങൾ കാത്തിരുന്ന ശേഷമാണു എന്റെമൂക്കുത്തി എന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗമായത്‌... ചെറുപ്പത്തിൽ മൂക്ക്‌ കുത്തണമെന്ന്ആഗ്രഹിച്ചപ്പോൾ എല്ലാവരും പറഞ്ഞു മൂക്കുത്തിയിടുന്നത്‌ തമിഴത്തികളാണെന്ന്... മൂക്കുത്തിക്ക്‌ അതിർത്തിയുണ്ടെന്ന് ഞാനന്നറിഞ്ഞു. പിന്നീട്‌ ജീവിത പങ്കാളിയോട്‌ ആആഗ്രഹം പറഞ്ഞപ്പോൾ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു മൂക്ക്‌ കുത്തുന്നത്‌ ഹിന്ദുക്കളാണു, ക്രിസ്ത്യാനികൾ മൂക്കൂത്തി ഇടാറില്ലാത്രേ. മൂക്കുത്തിക്ക്‌ ജാതിയുണ്ടെന്ന് അന്ന്ഞാനറിഞ്ഞു. 

വർഷങ്ങൾ കാത്തിരുന്ന് എല്ലാവരുടേയും സമ്മതത്തോടെ എന്റെ ആഗ്രഹംസഫലീകരിക്കുവാൻ പോകുന്ന അന്ന് ഞാൻ എന്റെ സന്തോഷം എനിക്ക്‌ പ്രിയപ്പെട്ടഒരാളോട്‌ ഒരു കൊച്ച്‌ കുഞ്ഞിന്റെ നിഷ്കളങ്കതയോടെ സന്തോഷത്തോടെ ഞാൻ അത്‌പങ്കുവെച്ചു. പക്ഷേ എനിക്ക്‌ ലഭിച്ച മറുപടി, "ഇതൊക്കെ എന്നോടെന്തിനാണു പറയുന്നത്‌?? ഇതൊന്നും എന്നെ ബാധിക്കുന്ന കാര്യമേയല്ലാ.." ഒരു നിമിഷത്തേക്ക്‌ ഞാൻ നിശബ്ദമായിഞെട്ടിത്തരിച്ചു നിന്നു. ഈശ്വരാ ഞാൻ മൂക്ക്‌ കുത്തുന്നത്‌ ഇത്ര വലിയഅപരാധമാണോ!!!... ചില സാഹചര്യങ്ങളുടെ സമ്മർദ്ദം കൊണ്ടാണു ആ പ്രതികരണംഉണ്ടായതെന്ന് ഞാൻ അറിഞ്ഞെങ്കിലും അതെന്നെ ഒരുപാട്‌ വേദനിപ്പിച്ചു... ആവേദനക്കുളളിൽ നിന്നു കൊണ്ട്‌ ഞാൻ മനസ്സിലാക്കിയത്‌ എന്റെ ജീവിതത്തിൽ എനിക്ക്‌ലഭിക്കാതെ പോയ പല സന്തോഷങ്ങളുടേയും ഒരു ആകെത്തുക മാത്രമായിരുന്നു ആസംഭവുമെന്ന്....

കുട്ടിക്കാലത്ത്‌ എന്റെ അപ്പന്റെ കാർക്കശ്ശ്യ സ്വഭാവം കാരണം ഞങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തോട്സംസാരിക്കാറുപോലുമില്ലായിരുന്നു.. എന്തെങ്കിലും ആഗ്രഹങ്ങൾ എന്റെ അമ്മയോട്‌പറയും, അമ്മക്കും അത്‌ അദ്ദേഹത്തോട്‌ പറയുവാൻ ധൈര്യം ഉണ്ടെങ്കിൽ മാത്രം അതൊക്കെസാധ്യമാവുകയുളളായിരുന്നു. ചെറുപ്പത്തിൽ നൃത്തം ചെയ്യുവാനും പാടുവാനുംവരക്കുവാനുമൊക്കെ ഒരു പാടിഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്ന ഞാൻ സ്കൂൾ കലോൽസവത്തിൽപങ്കെടുക്കട്ടെയെന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ എന്റെയപ്പൻ എന്നോട്‌ പറഞ്ഞത്‌, "പാട്ടും കൂത്തുമൊന്നുംവേണ്ട, മര്യാദക്ക്‌ വീട്ടിൽ ഇരുന്നോണം." അതോടെ എന്റെ ആഗ്രഹങ്ങളൊക്കെ ഞാൻകുഴിച്ചു മൂടി. ചെറുപ്പത്തിൽ അദ്ദേഹം ഒരിക്കൽ പോലും ഞങ്ങളെ ഒന്ന് ചേർത്ത്‌പിടിക്കുകയോ, സ്നേഹത്തോടെയൊന്ന് ചുംബിക്കുകയോ ചെയ്തിട്ടില്ലാ... അദ്ദേഹത്തിന്റെരീതികളെ ബഹുമാനിച്ചുകൊണ്ട്‌ ഒരു മകൾ എന്ന നിലയിൽ ഓരോ അച്ഛന്മാരോടുമെനിക്ക്‌പറയുവാനുളളത്‌....

നിങ്ങളുടെ പെൺമക്കൾ... അവർക്ക്‌ വേണ്ടത്‌ സ്നേഹവും കരുതലുമാണു.. അവളുടെസ്വപ്നങ്ങൾക്കുളള ചിറകുകളാണു... അവൾ ജീവിതത്തിൽ കണ്ടുമുട്ടുന്ന ഓരോപുരുഷനിലും അവൾ തേടുന്നത്‌ അവളുടെ പിതാവിനെയാണു.... നിങ്ങൾ അവൾക്ക്‌കൊടുക്കുന്ന ആത്മവിശ്വാസമാണു അവൾ കണ്ടെത്തുന്ന ഓരോ പുരുഷനിലും അവൾതേടുന്നത്‌.... സാധിക്കുമെങ്കിൽ അവൾക്ക്‌ ഈ ജന്മം കൊടുക്കുവാൻ സാധിക്കുന്നസ്നേഹം മുഴുവൻ അവൾക്ക്‌ കൊടുക്കണം .... മതിയാവോളം അവളെ വാത്സല്യം കൊണ്ട്‌ആലിംഗനം ചെയ്യണം.... സ്നേഹം കൊണ്ട്‌ ചുംബിക്കണം...  അവൾ പിന്നീടൊരിക്കലും ആസ്നേഹത്തിനു വേണ്ടി, ആ ആലിംഗനത്തിനു വേണ്ടി, ആ ചുംബാത്തിനുവേണ്ടി ആരേയുംതേടി പോകുവാൻ ഇടവരില്ലാ.... പകരെ അവളെ സ്നേഹം കൊണ്ട്‌ മൂടുവാൻ , കരുതലോടെചേർത്ത്‌ നിർത്തുവാൻ, പ്രണയം കൊണ്ട്‌ ചുംബിക്കുവാൻ അവളെ തേടി ഒരാൾ വരും.... നിങ്ങൾ അവൾക്ക്‌ അർഹമായ പരിഗണനകൾ കൊടുക്കുമ്പോൾ അവളെതിരഞ്ഞെടുക്കന്നവരിലും അവൾ നിങ്ങളുടെ പ്രതിബിംബം കാണും... അവൾ എന്നും ആകൈകളിൽ സുരക്ഷിതമായിരുക്കും.... സ്നേഹിക്കൂ നിങ്ങളുടെ പെൺകുഞ്ഞുങ്ങളെ....

എല്ലാം പെൺകുഞ്ഞുങ്ങൾക്കും വേണ്ടി....

കാർത്തിക.....

കുട്ടിക്കാലം മുതൽ കേൾക്കുന്ന ഒന്നാണു ആൺകുട്ടിയായാൽനട്ടെല്ലുവേണം, നല്ല ചങ്കൂറ്റം വേണം ... പെൺകുട്ടിയായാൽ അടക്കവുംഒതുക്കവും വേണം, എളിമ വേണം .... അന്ന് തൊട്ട്‌ ഞാൻചിന്തിക്കുന്നത്‌ അതെന്താ പെൺകുട്ടികൾക്ക്‌ നട്ടെല്ലു വേണ്ടേ!!! അവർക്ക്‌ ചങ്കൂറ്റം വേണ്ടെ!!!... ആൺകുട്ടികൾക്ക്‌ എളിമ ഉണ്ടായാൽഎന്താ കുഴപ്പം!!!...

പിന്നീട്‌ ജീവിതം പഠിപ്പിച്ചു തന്നു എത്ര നട്ടെല്ലും ചങ്കൂറ്റവും എളിമയും ഉണ്ടായിട്ടൊന്നും ഒരുകാര്യവുമില്ലാ... ഓരോ മനുഷ്യർക്കും ഓരോ വിധിയാണു .... ആ വിധിയിലൂടെ ജീവിതത്തെഎങ്ങനെ നയിക്കുന്നുവെന്നതാണു വ്യക്തിത്വമെന്ന്.... എത്ര മുറിപ്പെട്ടാലും വേദനിച്ചാലുംഎല്ലാം നല്ലതിനെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്ന, എല്ലാം ശരിയാകുമെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്ന, ഹൃദയംനീറുമ്പോഴും ഒരു പുഞ്ചിരിക്കൂടെക്കൂട്ടുന്ന, മറ്റൊരാളുടെ സന്തോഷത്തിൽ സന്തോഷംകണ്ടെത്തുന്ന, എല്ലാവരേയും മനസ്സ്‌ നിറഞ്ഞ്‌ സ്നേഹിക്കുവാൻ സാധിക്കുന്ന ഒരു വ്യക്തിത്വമാണു ഓരോ മനുഷ്യരിലും , അതാണായാലും പെണ്ണായാലും വേണ്ടത്‌.... അതാണു ഒരാളുടെ നട്ടെല്ല് , ചങ്കൂറ്റം , എളിമ....

എഴുതി വെയ്ക്കാനാവാത്ത എത്രയോ കഥകൾ എല്ലാവരുടേയുംജീവത്തിലുണ്ട്‌... ഒരു പക്ഷേ ആ കഥകളായിരിക്കും ഓരോവ്യക്തിയുടേയും ആത്മാവിനെ തൊട്ടറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവുക... നമ്മുടെഅസ്ഥിത്വത്തിന്റെ നേർക്കാഴ്ച്ചകളെ നമുക്ക്‌ മുൻപിൽ തുറന്ന്കാട്ടിയിട്ടുളളവ... 

Let it be as Untold Stories forever if You wish to hold the beauty of it....

വായന...

വായനയുടെ ലോകത്തേക്ക്‌ വീണ്ടുമൊരു യാത്ര .... മാസത്തിൽ ഒരു പുസ്തകം , അങ്ങനെഒരു വർഷം 12 പുസ്തകങ്ങൾ .... ആ യാത്രക്ക്‌ നിതാന്തമായത്‌ കോവിഡ്‌ കാലഘട്ടം...ആയാത്രക്ക്‌ പ്രചോദനമായത്‌ PMA ഗഫൂറിന്റെ പ്രഭാഷണങ്ങൾ... ഒരു പാട്‌ നല്ല നല്ലപുസ്തകങ്ങളെക്കുറിച്ച്‌ അദ്ദേഹത്തിലൂടെ കേട്ടപ്പോൾ...ഈ ജന്മം മുഴുവൻ വായിച്ചാലുംതീരാത്ത പുസ്തകങ്ങൾ ഈ ദുനിയാവിലുളളപ്പോൾ ആ പുസ്തകങ്ങളെ അതെഴുതിയവരെതേടിയുളള യാത്ര ഞാൻ ആരംഭിച്ചു.... മെയ്യിൽ ജെറാൾഡിൻ കോക്സിന്റെ പുസ്തകംഎന്റെ യാത്രക്ക്‌ തുടക്കം കുറച്ചു... അവരുടെ കാരുണ്യ പ്രവർത്തനങ്ങൾ എന്നെ ഒരുപാട്‌സ്പർശ്ശിച്ചു.... കംബോഡിയയിൽ കാരുണ്യ പ്രവർത്തനം നടത്തുന്ന ആസ്ട്രേലിയക്കാരിക്ക്‌ഞാൻ അയച്ച സന്ദേശത്തിൽ എന്നെങ്കിലും എനിക്ക്‌ നിങ്ങളെയൊന്ന് കാണണമെന്ന്അറിയിച്ചു... 

ഓരോ പുസ്തകങ്ങളും ഓരോ സൃഷ്ടികളാണു... ഓരോ വായനക്ക്‌ ശേഷംഅതെഴുതിയവരിലേക്കുളള യാത്ര ആ വായനയെ ഒരു പാട്‌ സുന്ദരമാക്കുന്നു.... 

Books for this Year 2020

Home Is Where The Heart Is - Geraldine Cox

For The Joy - Miriam Chan and Sophia Russell

Follow Your Heart - Andrew Matthews 

വിശുദ്ധ പാപങ്ങളുടെ ഇന്ത്യ - അരുൺ എഴുത്തച്ചൻ

The Last Lecture - Randy Pausch

ബിരിയാണി- സന്തോഷ്‌ എച്ചിക്കാനം

Forty Rules of Love - Elif Shafak

JourneyWithin - Radhanath Swami

The poetry of Pablo Neruda- Pablo Neruda

Love 

KARTHIKA....

For The Joy (Book review)

“For The Joy written” by 21 Australian Missionary Mothers and edited by Miriam Chan and Sophia Russell.... after all, it’s a gift from Rengi... Thank You Rengi...

It’s a journey of 21 Mothers on Cross-Cultural Parenting and Life. Being a Mother, we struggle to raise our kids in such a cozy and comfortable environment, then, if one of us get a chance to live in a place where there’s no proper living, no electricity, no internet, no schools to send, no park and any of the amenities which we think as our comfort... it’s beyond what we can imagine. So, this book is all about those mother’s who decided to live and dedicate their life for the sake of missionaries and charity. 

It’s not a book which details about a particular religion or any other religious aspect. It’s all about Motherhood, raw in emotion, sad and joyful, complexities of living in a totally distinct cultures.....

With Great Respect...

KARTHIKA...

1.7.20

https://youtu.be/tuQq2lmHuoI

രെക്ഷിതാവിനെ കാൺക പാപി....

നിന്റെ പേർക്കല്ലയോ ക്രൂശിന്മേൽ തൂങ്ങുന്നു... 

മനസ്സ്‌ കൈവിട്ടു പോകുമെന്ന് തോന്നുന്ന നേരത്ത്‌ സംഗീതത്തെകൂട്ടുപിടിക്കുമ്പോൾ ഉളളിൽ ഘനീഭവിച്ച വേദനകൾ ഉരുകി ഒഴുകുന്നത്‌എത്രയോ ആശ്വാസമാണു. അപ്രതീക്ഷിതമായി യൂടൂബിൽ കേട്ട പാട്ട്‌... ആ പാട്ട്‌ ഒരു പാട്‌ ഗായകർ പാടി കേട്ടിട്ടുണ്ട്‌. പക്ഷേ ഈ പാട്ട്‌ ചിക്കുകുര്യാക്കൊസ്‌ എന്ന ഗായകനിലൂടെ കേട്ടപ്പോൾ എവിടെയോനിർവ്വചിക്കുവാൻ പറ്റാത്ത ഒരു അനുഭവം നിറഞ്ഞുതുളുമ്പി... പാടിയഗായകനോട്‌ ഒരു സ്പിരിച്ചുവൽ കണക്ഷൻ അനുഭവഭേദ്യമായി. എത്രതവണ ഞാൻ ആ പാട്ട്‌ കേട്ടുവെന്നറിയില്ല, അങ്ങനെ കമന്റ്‌ബോക്സിൽ പോയപ്പോഴാണു ശരിക്കും ഞാൻ ഞെട്ടിയത്‌... ആഗായകന്റെ ഓർമ്മകൾക്ക്‌ മുൻപിൽ പ്രണമിച്ചുകൊണ്ട്‌ ഒരായിരംകമന്റുകൾ..

Chicku Kuriakose 

Born: August 6, 1988

Died: November 8, 2014

Chikku Kuriakose was an Indian contemporary Christian music keyboardist, minister, worship leader, singer and songwriter originally from Changanassery, State of Kerala, South India. Born to Mr and Mrs Kuriakose K.P. He suffered from cancer at age of 18 and recovered after extensive chemotherapy treatment. He died at age 26 after the cancer returned.

Your voice is amazingly divine. You left Your signature through your music in this world.... May Your soul rejoice with heavenly grace....

With Gratitude....

വിട... വേദനിപ്പിക്കുന്ന ഓർമ്മകൾക്ക്‌ ...

30.6.20

നിശബ്ദമായി ഇരിക്കുവാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ചോദിക്കുവാനും പറയുവാനും ഒരുപാടുണ്ടായിട്ടും എല്ലാം മനസ്സിന്റെ ഒരു കോണിൽ കൂട്ടിവെച്ചിരിക്കുന്നതുകൊണ്ടാവാം മൗനത്തിനു പ്രസക്തിയേറുന്നത്‌...

എല്ലാം എല്ലാവരുടേയും ഇഷ്ടം പോലെ നടക്കട്ടെയെന്ന് പറയുമ്പോഴും ഉളളിന്റെ ഉളളിലുളള വേദന എത്ര കഠിനമാണെന്ന് തനിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ അറിയാതെ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന കണ്ണുനീർ തുളളികൾ എന്നെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു.... എന്തിനു നീ എല്ലാവർക്കും വേണ്ടിഉരുകിത്തീരുന്നു എന്ന് ചോദിച്ചാൽ... ചില സ്നേഹങ്ങൾ അങ്ങനെയാണു... ആർക്കും ഒരിക്കലും മനസ്സിലാവില്ലാ അതിന്റെ വ്യാപ്തിയെന്താണെന്ന് .... ഒരു പക്ഷേ ഉരുകിയുരുകി അവസാന നാളവും അണയുമ്പൊൾ ചുറ്റുമുളളവർ മനസ്സിലാക്കുമായിരിക്കും എന്തിനു ഞാൻ എന്നിലെ സ്നേഹത്തെ മറ്റുളളവർക്ക്‌ വേണ്ടി ഹോമിച്ചുവെന്ന്....

ഒരു ത്യാഗിയുടെ പരിവേഷമൊന്നും എനിക്ക്‌ വേണ്ട... മറ്റൊരാളുടെ നിഗമങ്ങൾക്കൊണ്ട്‌എന്നെ അളക്കാതിരിക്കുക... നല്ലത്‌ വരണമെന്ന ചിന്തമാത്രമേയുളളൂ അന്നും ഇന്നും എന്നും .... ആരെയും വേദനിപ്പിക്കാതിരിക്കുക.... ചെയ്യുവാൻ പറ്റുന്ന നന്മകൾ സഹായങ്ങൾ ചെയ്യുക.... എന്നെങ്കിലും എല്ലാവർക്കും നമുക്ക്‌ ചുറ്റുമുളളവരിലെ നന്മ കാണുവാൻ സാധിക്കട്ടെയെന്ന പ്രാർത്ഥനയോടെ വേദനിപ്പിക്കുന്ന ഓർമ്മകൾക്ക്‌ വിട....

23.06.20

എന്റെ സ്വപ്നങ്ങൾക്ക്‌ ചിറകുകൾ നൽകി എന്റെ ലോകത്ത്‌ ഞാൻ പറന്നുയരുമ്പോൾ നന്ദിയും കടപ്പാടും സ്നേഹവും ബഹുമാനവും മാത്രം ബാക്കി....